Zeikwijf!

Nu alle ophef en publiciteit rondom mijn boek weer een beetje is gezakt kom ik steeds meer terug bij de harde realiteit. Krijg dan ook zin om lekker te zeiken en te zeuren. Nee, het is er niet anders van geworden. Ja, best leuk al die reacties, in veel kranten gestaan, ook al aardig wat verkocht… Maar hardlopen gaat nog steeds niet goed. Laatst gebruikte ik mijn Runtastic-appje weer. Toen bleek dat ik 10 minuten langer deed over mijn armetierige rondje van 4 kilometer. Tien minuten! Hoe krijg ik het voor elkaar? A real Rundisaster.           

Maar ja, wat is tijd eigenlijk. Toch enigszins een relatief begrip. Kijk als je Miranda Boonstra heet en je loopt net acht seconden te langzaam op de marathon, om de limiet te halen voor deelname aan de Olympische Spelen, dan is dat vrij zuur. Tijd doet dan wel enigszins ter zake. Maar voor mij is tijd niet belangrijk. Waarom ik het dan toch op z’n zachtst gezegd niet leuk vind weet ik niet. Eigenlijk betekent het alleen tien minuten later aan de koffie. Waarbij ik ook nog eens tijdwinst zou kunnen behalen door niet zo lang te douchen. En uit milieuoogpunt kunnen we dan best wel spreken van een soort win-winsituatie. Maar toch.

Vanochtend weer gelopen. Weer aan één stuk. Dat is vooruitgang. Laat het appje maar even voor wat het is, maar heb wel mijn sporthorloge om. Moet ik ook niet meer doen denk ik. Vooral niet op de klok kijken hoe laat ik wegga en wanneer ik weer terug kom. Ach, zal de tijd wel leren denk ik. Het ging in één keer, maar langzaam.

Vreemd is het wel, dat het zo lastig is om mijn benen voldoende op te tillen. Kost me al zoveel kracht dat er niets meer valt in te zetten op snelheid. Daar waar skipping in de praktijk bijna niet meer uit te voeren blijkt te zijn skip ik moeiteloos van de ene gedachte naar de andere. Loopsprongen worden alleen nog gedachtesprongen. Maar gelukkig hebben we dat nog. Om lekker te blijven zeuren in dit zeikstuk, ook het cognitieve kan door de MS worden aangetast. Soms zeggen mensen, als ze worden getroffen door een bepaalde ziekte, dat het ook goede dingen in hun naar boven brengt. Bij mij niet. Ik heb er een heimelijk genoegen in om de meest vreselijke scenario’s die me kunnen overkomen te beschrijven. Heel hard boe roepen en mensen laten schrikken. En dan heb ik daar ook nog lol in. Sorry!