Dus......

Nog steeds vakantie, dus nog geen gezamenlijke woensdagochtendtraining.  Anderhalve week geleden liep ik voor het eerst sinds tijden mijn rondje weer eens in één stuk. Dan denk je dus dat je met vooruitgang te maken hebt. Helemaal niet doen, de volgende keren werd deze gedachte weer genadeloos afgestraft. Vele wandelpauzes nodig! De kunst is om gewoon te lopen en dan hooguit te constateren of het wel gaat of wat minder. Geen waardeoordeel en vooral geen conclusies over mogelijk toekomstperspectief. Gewoon gaan…

Vanochtend toch weer gelukt zonder wandelpauzes.

Mijn boek krijgt ondertussen veel aandacht. In verschillende kranten heeft al een artikel gestaan. Het zorgt voor veel reacties. Uit mijn directe omgeving en van verder weg. Sommige mensen weten nu pas dat ik MS heb. Over het algemeen zijn reacties positief, waardering krijg ik voor de manier waarop ik met mijn ziekte omga. Nog altijd heb ik moeite om ‘mijn ziekte’ op te schrijven. Het klinkt gelijk zo zwaar en ik heb ook liever dat het niet van mij is. Toch een beetje struisvogelpolitiek?

Er zijn mensen die denken dat het een onzinverhaal is. MS hebben en dan toch hardlopen. Als je zelf in een rolstoel zit door deze ziekte is dit natuurlijk moeilijk te geloven en ook lastig te verkroppen. Maar ja, boosheid om mijn verhaal vind ik ook moeilijk te begrijpen. Boosheid om het feit dat je MS hebt, snap ik wel. Heb ik soms ook, zelfs nu het nog zo goed gaat. Maar toch, je bereikt er zo weinig mee. Mijn vader bezigt in zo’n geval een mooi gezegde: “Je kunt er beter maar om lachen, dan om huilen. Want als je lacht, doet het je ook geen zeer!” Nu klinkt dat natuurlijk beter uit zijn mond en dan in het dialect.

Mocht ik bij verdere achteruitgang ook zo’n zure kijk op het leven krijgen en boos worden op alles en iedereen, dan wil ik het nu maar vast gezegd hebben: “ Ik gun iedereen van harte zijn sportieve prestaties en uitdagingen, ook al stijgen die ver uit boven de mijne! Geniet ervan, dan doe ik dat ook.”