Dat
de deelnemers van de marathon in de film zich direct na afloop van de marathon zo
gemakkelijk voortbewogen leek niet helemaal waarheidsgetrouw. Voor de meesten
laat dit moment van heroïek de eerste tijd toch wel wat sporen na. Grappig om
te zien hierover op televisie; Erben Wennemars was deze week te gast bij DWDD. Bij
zijn favoriete t.v.-fragment liet hij het stukje zien van Michel Butter, die
een paar minuten nadat hij zo geweldig over de finish was gekomen al heel
monter en schijnbaar fris de pers te woord stond. Erben sprak hier zijn
oprechte bewondering én verwondering over uit. Daarna kwam er een fragment van
hemzelf net nadat hij een marathon had gelopen. Echt kapot en helemaal stuk
beantwoordde hij vragen van de pers. Vervolgens zie je dan dat hij zittend in
een rolstoel wordt weggereden. Maar evengoed, toch, geweldig om te kunnen zo’n
marathon.
Zelf
deze week niet zo’n goede week meegemaakt. Zondag een luie dag, met een niet al
te geweldige ochtendtraining. Maandag ondanks de rust van de dag daarvoor moe,
moe, moe. Hier maar aan toegegeven. Geen sportschool, geen maandagvondtraining
en bijna de hele middag geslapen. Dinsdag moest ik werken. Nog steeds niet al
te fit, maar het was een rustig dagje. Dus het ging wel. Woensdag voelde ik me
weer prima, gewoon weer trainen en verder ook niks aan de hand. Donderdag een
erg drukke dag op het werk, maar alles ok. Vrijdag erg geschrokken. Werd wakker,
stond op en was totaal mijn evenwicht kwijt. Wankelde richting deur en botste
half tegen de muur. Voorzichtig verder, het herstelt zich enigszins. Een beetje
een onzekere dag. Ben wat voorzichtig in mijn bewegingen. Verder weer een rustdag. Ook gisteren was ik mijn
evenwicht kwijt bij opstaan. Eerst maar eens even opnieuw gaan liggen. Dan
rechtop zitten en als dat gaat pas opstaan. Verder kom ik de dag goed door.
Vandaag
zonder gewankel uit bed. Jan loopt een halve marathon vandaag, ik doe mijn
duurloopje. Hoewel ik erg moeizaam loop, valt het me gezien de afgelopen dagen
niet tegen. Zoals het er nu naar uitziet kan ik voorlopig even de wurgende
angst van niet meer kunnen lopen achter me laten. De angst van wat is dit nu
weer, wat gaat er komen? Rare ervaring overigens, opstaan en dan tegen de muur
lopen. Vandaag heel wat muren ongemoeid gelaten en onderweg flink wat bomen
gepasseerd. Best knap, je zou er zomaar tegenaan kunnen lopen. En ach, het
zonnetje schijnt, de lucht is blauw!