I had a dream!

Vannacht droomde ik, over hardlopen. Ja, moet niet gekker worden. Ik droomde dat ik samen met mijn dochter een hardloopwedstrijd liep. Ik moest haar enigszins oppeppen. Dat lukte….Uiteindelijk liep ik zomaar tien minuten sneller dan mijn laatst gelopen tijd op een wedstrijd. En ik was blij, tjonge wie had dat ooit gedacht. Zelfs in mijn droom had ik al wel een relativerende kijk op het geheel, dat die tijd nog steeds niet geweldig was, maar toch!

Een droom dus. Mijn blessure is wel over, dat scheelt al weer.

Maar meedoen aan een wedstrijd is niet zo’n slim idee denk ik. Zo goed gaat het niet.

In het blad Nieuwslijn, van het MS Fonds las ik een stukje over herstel van zenuwcellen. Amerikaanse onderzoekers zijn erin geslaagd om met huidcellen zenuwen bij muizen te repareren. Daarmee zou het mogelijk zijn om de schade aan zenuwen te herstellen. Het onderzoek is nog in een vroeg stadium en de eerste proeven op mensen worden pas over een paar jaar verwacht. Dus dat duurt nog lang. Heel lang, want dan volgen er nog heel wat onderzoeksfases. Hoop dat er in de tussentijd niet heel veel schade bijkomt. Ik kan me er trouwens al helemaal geen voorstelling van maken, hoe op die manier zenuwschade gerepareerd kan gaan worden. Is toch iets anders dan een bandje plakken. Maar dat maakt me ook niet uit, als het maar kan.

Voorlopig nog maar even doordromen dus. En doorlopen hoop ik. De ene keer wat beter de andere keer wat minder. Vannacht is de tijd verzet. Zomertijd, yes! Het sneeuwt nog wel vandaag, de winter wist van geen wijken. Veel gelopen in de sneeuw. Als er dan een dik pak ligt, laten mijn voeten flinke sporen in de sneeuw na. Beter om niet om te kijken, altijd vooruit en verder.

Streepjescode

Heb je op je verjaardag een afspraak met de neuroloog zijn de eerste woorden die hij, wijzend op de map die voor hem ligt, zegt: ”Je bent een streepjescode geworden!” Ook goedemorgen! Hij bedoelt dat mijn dossier gedigitaliseerd gaat worden en dat hij zijn aantekeningen in het vervolg direct in de computer gaat zetten. “Oké!” Verder gaat het goed dus, behalve het hardlopen dan. Hij vertelt dat hij ook een poging heeft gedaan om het hardlopen weer op te pakken, maar dat hij ook in heeft moeten leveren. We wisselen wat blessureleed uit. Look, now we are talking! Streepjescode ….

Naderhand moet ik nog even bloed laten prikken, over twee weken hoor ik daar meer over. Lever- en nierwaardes, vitaminegehalte, voor de schildklier en nog wat geloof ik. Gewoon ter controle. Verder geen nieuws.

Ik doe het al twee weken rustiger aan, want ik heb wat last van mijn lies en heup. Liep ik laatst op zondag ons rondje door de sneeuw. Gaat het allemaal goed, glij ik thuis bijna uit onder de douche. Waarschijnlijk een spiertje of zo verrekt. Dat bedacht ik me trouwens pas twee dagen later, dat het daarvan kwam. Maar dat gaat wel weer over gelukkig.

Het ‘slepend been’ is een ander verhaal. Dat komt omdat er toch nog littekenweefsel zit in het hersenweefsel op de verkeerde plek. Bij grote inspanning verloopt de aansturing niet meer helemaal goed.

Afgelopen zaterdag zat ik bij de inschrijving van de mijlenloop. Waar vroeger heel veel mensen aan me vroegen of ik niet mee moest doen, was het er dit jaar maar één. Vorige edities antwoordde ik dan, ”Nee dit jaar gaat het niet lukken”, zei ik nu, “Dat kan ik niet meer.” Kijk ik leer het wel! Maar ergens hoop ik toch nog steeds dat er in dat streepjescodedossier komt te staan “Heeft weer meegedaan aan een wedstrijdloop!”

De stappenteller heb ik sinds mijn uitglijder ook maar even aan zijn lot overgelaten. Die ligt eenzaam en verlaten op de badkamer. Op zich misschien ook niet zo verkeerd, want het begon licht dwangneurotische vormen aan te nemen dat gestap. Verder heb ik volop plannen om weer goed te gaan trainen, als mijn lies/heup het toe laat. Ik ben blij met het bijna voorjaar. Het blijft gelukkig al veel langer licht. Komende week zal het misschien nog even tegenvallen. Toch nog weer winter, maar lang kan het niet meer duren.