Atletiekbaan AV Archeus

Wat een feestelijke week! De hele week al het gevoel dat er iets leuks is. O ja, AV Archeus loopt op de nieuwe baan. ’t Is nog niet helemaal klaar allemaal, maar er kan getraind worden. De kantine draait….Zelf heb ik afgelopen zaterdag voor het eerst gelopen op de nieuwe baan. Ik deed mee met de beginnersgroep, die trainde daar al voor de tweede keer. Even proberen, die nieuwe baan. Het gaat, maar ik loop al snel achteraan. Best een eind, zo’n 400 meter rondje. Hoewel de ondergrond goed voelt, kost het ook nu nog wat moeite om mijn benen op te blijven tillen. Bijna 25 jaar hardlopen en dan achteraan in een beginnersgroep. Tot mijn grote verrassing kan ik melden dat het best mee valt. Ik heb het toch maar mooi gehaald, die baan. Wel hoop ik dat ik niet ga zorgen voor slijtage aan de baan met mijn gesleep. Dat zou toch wat zijn, baan met loopgoot. Maar ach, dat zal meevallen denk ik. Mijn schoenen die gaan er wel redelijk snel aan altijd, dat is dan maar zo.

Gelukkig zit ik al weer een tijdje enigszins in de lift. Na een aantal mindere weken gaat het nu steeds een klein beetje beter. Afgelopen zondag heb ik zelfs mijn kleine rondje gelopen zonder te wandelen. Mijn duurlooptempo ligt ongeveer gelijk aan het tempo van menig wandelaar, maar het is niet anders. Ook de XCO-groep van maandag ziet dat het weer wat beter gaat.

Gisteren was ik op de fiets naar het werk. Steeds het gevoel dat ik de wind tegen heb. Zowel op de heen- als op de terugweg. Dan klopt er ergens iets niet, denk ik. Misschien zachte banden of een remblokje dat vastzit? Kan ook zijn dat het in de benen zelf zit. Nou ja eerst maar eens fietscontrole en banden oppompen. Verder had ik ook de hele dag enorm last van mijn nek, mijn schouder. Ik zit er bijna over te denken om toch weer te beginnen met de medicijnen tegen zenuwpijn, om beter te slapen en voor de stemming. Maar ja, voor het slapen en voor de stemming heb ik ze niet zo nodig. Slapen gaat over het algemeen goed en verder ben ik ook meestal best een blij meisje. Dus nog maar even niet. De bijwerkingen zijn ook niet misselijk. Op eigen kracht is toch het mooist. Anders wordt het helemaal zo’n wazig geheel. Dan weet je echt  niet meer wat waar van komt. Dan heb ik liever pijn als ik iets heb gedaan.

Vandaag met ons woensdaggroepje voor het eerst getraind op de nieuwe baan. Het gaat best. Pijn lijkt minder te zijn. En ik loop, ik loop, nog steeds. Het zorgt voor goeie zin, beter voor de stemming dan die pilletjes denk ik. Misschien moet dat ook mijn nieuwe streven maar zijn. Niet bijblijven met het lopen, maar blij blijven door het lopen.

                    

Tot zover

Al weer een weekje verder. Het lopen gaat al wat beter gelukkig. Niet geweldig, maar toch. Vorige week was het helemaal niks. Moeizaam, moeizaam. Wat dat betreft gaat het nu al weer redelijk goed. Zondag het loopje met wel wat wandelpauzes, maar gelukkig niet zo rampzalig als de week ervoor. Daarna ben ik van pure opluchting en blijdschap nog even naar de sportschool geweest. Maandag  weer, met de XCO-walking erachteraan. Dat ging ook redelijk. Vandaag de woensdagtraining. Voor het laatst vanaf de oude locatie. Volgende week vanaf de échte baan!! Vandaag gingen we wat verder weg. Ik heb toen toch maar besloten om de fiets mee te nemen. Moeilijk hoor, concessies doen. Terwijl de rest lekker inloopt fiets ik dan maar mee. Dat is toch niet helemaal wat, maar ja. Ik fiets een eindje vooruit, loop dan weer terug naar de groep zodat ik wel met de oefeningen en loopscholing mee kan doen. Als de groep weer verder loopt, pak ik de fiets weer. Fiets naar onze uiteindelijke trainingsplek en loop weer een stukje terug zodat ik ook een beetje warming up heb gehad. Het trainingsprogramma doe ik verder maar een beetje aangepast mee. Dus ik ben er wel, maar ook niet helemaal. Ook de terugweg doe ik op de fiets. Maar vergeleken met vorige week gaat het heel aardig. Het valt niet zo mee om dat te blijven zien. Maar ach, ik loop nog steeds. Minder goed dat wel, maar er gebeurt me ook niks mee. Ik kan hooguit struikelen als ik mijn voeten niet goed optil. Dusss, het gaat wel. Vooral het koffiedrinken achteraf!

Deze week wordt de collecte gelopen voor het Nationaal MS-fonds. Wat fijn dat zoveel mensen zich hier voor inzetten. En we hebben een nieuwe stem, Kraantje Pappie. Een nieuwe ambassadeur voor het Nationaal MS-fonds. Dank! Hij is te gast bij Giel en vertelt hierover. Kraantje Pappie- De Week in Rap en Roer.

Voor AV-Archeus zal de week trouwens ook wel in rep en roer verlopen. Nog zoveel te doen!! Wat fijn dat zoveel mensen zich hiervoor inzetten. Komend weekend de verhuizing van de oude locatie naar de Hunenbulten. Volgende week trainen op de echte baan. Of van daaruit de natuur in. Ben zo benieuwd hoe dat gaat lopen. Ik kreeg trouwens vandaag ook een brief over de zorgverzekering voor volgend jaar. De onbeperkte vergoeding voor fysiotherapie gaat eraf. Balen, maar eens even zien hoe we dat op gaan lossen. Gelukkig is er geen eigen risico meer bij de programma’s stoppen -met- roken of beter eten. Tsja…… Mijn hoop is gevestigd op de korting bij sportscholen.

                   

Terugval, herstel en weer door

Ondertussen is het ruim twee weken geleden dat ik de wortelkanaalbehandeling heb gehad bij de tandarts. Afgelopen woensdag was ik voor het eerst zonder pijnstillers. Dat gaat goed, geen pijn meer, maar nog wel steeds een beetje een beurs gevoel op die plek. Al met al heeft dat dus ruim twee weken geduurd. Ik heb slecht geslapen in die tijd, bijna niet gesport. Wat dat betreft nogal wat in te halen. Vorige week vrijdag voor het eerst weer naar de sportschool geweest. Mijn gebruikelijke rondje door de fitnesszaal, dat gaat best maar ik doe nog maar een beetje kalm aan. Daarna een half uurtje fysiotherapie, waarbij we coördinatie- en krachtoefeningen doen. Ik merk dat ik flink heb ingeleverd aan kracht en stabiliteit. Op zondag probeer ik mijn trainingsrondje weer. Geen succes, veel wandelen tussendoor. Op het laatst alleen maar wandelen en zelfs dat kost me veel moeite. Zo moeilijk om je benen op te blijven tillen! Het onderste gedeelte van mijn rug lijkt te verstijven, het is moeilijk om dit  recht te houden en niet steeds krommer te gaan lopen. Maar ja, uiteindelijk kom ik toch weer thuis. Als ik eventjes heb gezeten trekt het wel weer bij. Niks aan de hand. Maandag weer sportschool, alleen mijn rondje in de zaal. De XCO-walking durf ik nog niet aan. De hardlooptraining van woensdag doe ik wel. Ook dit is nog geen succes, eigenlijk hetzelfde verhaal als zondag. Dus het schiet nog niet zo op.

Maar verder gaat het wel, nergens last van. Dus ik ga er maar van uit dat dit nog bij het herstel hoort. Ik denk dat de meeste mensen wel een beetje bij moeten komen van dit soort weken. Voor mij tikt dat dan nog even extra aan. Dus op tijd rust en voorzichtig het sporten weer opbouwen. Ja, ik kan het mooi bedenken. Nou maar hopen dat het echt zo is. Ook vandaag maar weer mijn rondje sportschool en fysiotherapie.

“Hoe gaat het verder dan?” vroeg me laatst iemand. O ja, verder. Verder besta ik ook nog. Daar had ik nog niet over nagedacht. Ik ben nog steeds gestopt met de medicijnen. Was zelfs een beetje kwijt waar ik die ook al weer voor had! O ja, pijn in de nek, vermoeid… De afgelopen weken bestond ik alleen maar met pijn van mijn wortelkanaalbehandeling en van de ene pijnstiller na de andere. Nu ik weer zonder pijnstillers functioneer slaap ik ook wel weer goed. Misschien nog wat eerder moe, ik weet het niet. Eerst maar eens weer zo proberen, misschien gaat dat ook wel. Ik hoop wel dat het lopen zich nog wat herstelt, want dat is vrij dramatisch. Afwachten en geduld hebben dat zal het wel weer zijn. Elke keer maar weer proberen. Als het moeilijk gaat, ziet dat er niet uit. Maar wat kan mij dat schelen, de schaamte voorbij.

                   

De zenuwen

Ja leuk, laten we het daar eens over hebben. Lekker iets anders. Vorige week dinsdag heb ik bij de tandarts een zenuwbehandeling gehad. Nou dat werkt nog steeds behoorlijk op mijn zenuwen. Vorige week vrijdag weer terug naar de tandarts omdat ik nog zo’n pijn had. Vulling eruit, wortelkanaal schoonspoelen, vulling er weer in. Zeurderige pijn, veel pijnstillers nodig. Zaterdag redelijk te doen, raak wel de tel van de pijnstillers een beetje kwijt, maar who cares. In de loop van de dag wordt het weer steeds erger, om van de nacht maar niet te spreken. Als ik had gedacht dat het niet erger kon, zondag was hels! Uiteindelijk bij de weekenddienst beland. Vulling er weer uit, geduw en gemasseer om de zwelling weg te werken. Au, pijnprikkels komen nog goed door in dat gebied. Heel goed, geruststellend. Op de één of andere manier reageert mijn voet hier ook op. Ongecontroleerde bewegingen, da’s dan weer minder. Maar ja, je hebt MS of je hebt het niet. Toen ik zondag weer uit de tandartsstoel kwam wankelde ik een beetje. De tandarts vroeg zich bezorgd af of het wel ging. “Ja hoor gewoon een beetje coördinatiestoornissen.” Ook dat nog. De tand wordt even niet gevuld en ik krijg het advies om de volgende dag naar mijn eigen tandarts te gaan. Eenmaal weer thuis gaat het langzamerhand wat beter. De volgende dag constateert de tandarts ook dat het wortelkanaal er mooi schoon uitziet. Vullen maar weer. De hele dag gaat het goed, totdat ik ‘s avonds  weer vaag pijn begin te voelen. ’s Nachts weer wakker van de pijn. Pijnstillers. Whaaa, ik wil niet meer.  Vandaag toch maar weer gebeld. Ik kan even weg op het werk om naar de tandarts te gaan. Okee, vulling eruit, spoelen, vulling er weer in. En hop, lekker weer werken. Dus….. ik weet het ook niet meer.  Vergeleken met zondag gaat het, maar fijn is anders.

Positief denken. Adem in, adem uit, verder hoeft er niet zo veel. Sporten is niet wat de laatste tijd, maar ben op zacht fruitdieet. Met de medicijnen die ik had ben ik maar eens even gestopt, de combi met al die pijnstillers lijkt me niet zo’n zinvolle. Dat zien we over een tijdje wel weer. Misschien had ik al die tijd al wel last van die ontsteking en zorgde dat voor de klachten. Ja dat zal’t zijn. Op de foto’s die de tandarts een paar weken geleden maakte ontdekte hij een ontsteking. Er was een wortelkanaalbehandeling nodig. Ik wist daar niets van, had nergens last van. Nu dus wel, pfff.. Maar straks, wacht maar. Dan komen we weer terug. De wonderbaarlijke genezing van Jolanda Lammers. Lopen!!!Echt waar!

Nou ja, maakt ook niet uit. Even geen gezeur meer en een beetje trainen. Ook goed.