Dan is het al weer
kerst. Eind van het jaar. Vaste dingen, die altijd weer terugkomen in de
decembermaand. Circus Festival, Serious Request, Top 2000, Keiloop, eindeloos
lezen en flauwe films kijken. In tv-programma’s, kranten en tijdschriften wordt
teruggeblikt op het afgelopen jaar. Zelf ben ik ook altijd geneigd om de balans
op te maken van het jaar. Hoe gaat het eigenlijk, wat kan ik nog. Gaat het
slechter?
De laatste weken heb
ik mijn vaste trainingen wel steeds weer gehad. Soms gaat het slecht, soms gaat
het redelijk. Gisteren ben ik al heel vroeg op pad gegaan. Eerste kerstdag, om
kwart over acht, mijn vaste kleine ronde. Ik kwam nog bijna niemand tegen en al
helemaal geen sporters. Het zonnetje scheen nog, toen wel. Hoewel ik last had
van mijn been, liep ik aan één stuk. Langzaam hard, maar zonder te wandelen.
Vaak heb ik het gevoel dat ik toch wel ingeleverd heb, het laatste jaar. Als ik
mijn blog er eens op teruglees zie ik dat het nog best meevalt. In december
2011 heb ik een heel slechte periode gehad, toen ben ik wel flink achteruit
gegaan. Na een kuur van methyl-prednisolon ben ik weer redelijk hersteld van de
schub, maar bleef er duidelijke restschade. Sindsdien gaat het hardlopen
minder, het lukt minder lang en minder snel. Maar als ik het zo teruglees
blijft het toch wel stabiel. Gek eigenlijk dat je er blij om kunt zijn dat het
drie jaar geleden ook al slecht ging!
Waar ik wel bang
voor ben is dat mijn waarneming van de stand van zaken niet helemaal objectief is.
Dat ik de slechte periode van toen, nu zou omschrijven als een goede. Veranderend
perspectief, schuivende panelen. Lopend in een spiegellabyrint, niet meer weten
wat de werkelijkheid is, of slechts een spiegeling. Niet dat het uitmaakt
overigens. Ik word er niet op afgerekend.
En zo gaan we maar
weer door. De woensdagtraining tegenwoordig vanaf onze nieuwe locatie. Als we
niet op de baan zelf trainen is het nog wel wennen in de nieuwe omgeving. Nieuwe
routes worden verkend. Vervelend is het dat ik dan de groep niet bij kan houden.
Gelukkig loop ik niet alleen. Leuke
ronde hadden we laatst door het bos. Boomstronken en hobbels natuurlijk. Best
lastig als je je voeten niet goed optilt. Ik struikelde en viel. Niet hard, ik
zeeg eigenlijk meer ter aarde. Dat scheelt dan al weer, langzaam tempo,
langzaam vallen. Gelukkig stond ik bijna gelijk weer rechtop, maar het voelt zo
sukkelig. Ach ja, we komen allemaal wel onze hobbels en oneffenheden tegen. Opstaan,
daar gaat het om!
Toch, toch blijf ik
altijd hopen op een nieuwe therapie, een ander medicijn, dé oplossing. Misschien
ijdele hoop, maar het zou zo leuk zijn. Tot die tijd moet ik dan maar blij zijn
met alles dat nog wel kan. Dat is veel, dat weet ik ook wel. Het ligt er maar
aan vanuit welk perspectief ik kijk. Laat ik dan maar blij zijn met mijn
waarneming die zich elke keer weer aanpast aan dat wat ik wil zien. De
verwarring van het spiegellabyrint is zo gek nog niet.
