zondag 30 december 2012

Keiloop 2012

Al weer een jaartje verder. Ook vorig jaar ben ik bij de Keiloop wezen kijken. Dat was nog eens een slechte tijd toen. Op dat moment zat ik middenin een terugval. Ik had erg zware benen, kon ze amper optillen en had behoorlijk wat coördinatieproblemen. Ik herinner me nog dat er op de grond een rood/wit lint lag gespannen om de grens van de parkeerplaats aan te geven. Zelfs hierover heen stappen vond ik moeilijk. De daarop volgende week kreeg ik een kuur van methyl-prednisolon. Gelukkig hielp dit gelijk, zodat ik de week daarna al weer fris en fruitig aan het werk kon. Het algehele herstel duurde langer en ook de mentale klap kwam behoorlijk aan. Ook dit ging over, totdat het weer te hanteren was. Maar de Keiloop…nee, ook dit jaar wordt het niets. Toch kan ik er niet wegblijven. Het hoort bij de vaste punten in het jaar. Lastig is dat vele van dit soort markeringen zijn gelinkt aan hardlopen. Vanochtend ben ik al vroeg op de mountainbike gestapt. Naar een hardloopwedstrijd kijken als je zelf niet mee kunt doen is minder erg als je toch al gesport hebt. Voor mij tenminste. Dus toen ik in Meddo aankwam had ik al een uur flink doorgetrapt. Weer veel bekenden. Vele vragen: “Loop je de vijf?, loop je de tien, de halve?” O, wat zou ik het graag doen. Maar het is zoals het is.

Zo’n lange hardloopgeschiedenis, zoveel hardloopfamilie, zoveel hardloopvrienden, bekenden. Het kan niet worden gewist of uit de weg worden gegaan. Dus gaan we er toch maar vol in mee. Dat gaat, het is leuk. Bitterzoet.

En het valt ook nog wel mee. Gisteren al vast getraind, omdat ik vandaag wilde kijken. Conditie als een paard, aan uithoudingsvermogen geen gebrek, laat naar bed, vroeg weer op. En bijna weer een nieuw jaar. Kom maar op 2013, keileuk!

 

zondag 23 december 2012

Gladiolen


Zondag vandaag. Dus de dag weer begonnen met een rondje. Het hardlopen gaat niet slechter, het gaat niet beter. Saai wordt het. We zitten inmiddels weer in de laatste weken van het jaar. De donkerste dag van het jaar is weer geweest. We hebben het zelfs overleefd met z’n allen. De wereld is ook dit keer nog niet vergaan. Vanaf nu elke dag weer wat lichter. Toch blijven het grijzige dagen zo vlak voor kerst. Tijd voor wat inmiddels vaste tradities lijken te worden. Weer tijd voor Serious Request. Vorig jaar om deze tijd schreef ik over Serious MS. Gelukkig is daar nu geen sprake van. Hoewel ik op hardloopgebied nog wel wensen en dromen heb, heeft alles zich in de loop van het jaar weer helemaal hersteld. Maar ook dit jaar geen Keiloop voor mij. Of nou ja, een beetje. Ik doe dan wel niet mee, maar zal er toch zijn. Kijken, aanmoedigen en als het een beetje redelijk weer is, ga ik er op de mountainbike naar toe. Toch een beetje sportief. Er wordt me wel eens gevraagd om over de toekomst na te denken. Maar dat heeft zo weinig zin. Wat ik juist geleerd heb is om met de dag te leven. Blij, of in ieder geval tevreden proberen te zijn met de dingen die goed gaan. Geen plannen of ambities voor de toekomst. Maar vooral ook geen zorgen, of voorzorgsmaatregelen. Alleen probeer ik zo gezond mogelijk te leven. Goed eten, veel bewegen, op tijd rust. Maar verder heeft het geen zin. Ik kan daarmee een mogelijk toekomstige terugval niet voorkomen. Ik voel mij beter als ik er vol tegenaan ga. Alles doen wat gaat. Sportschool, werken, hardlooptrainingen, 10.000 stappen per dag. Doorgaan. De dood of de gladiolen. Niet dat ik weet wat ik me daar bij voor moet stellen, maar het klinkt aardig.

woensdag 5 december 2012

Ik ben gewoon blij man!

Het gaat goed met de stappenteller. Ik vind het nog eens leuk ook. Het is me tot nu toe elke dag nog gelukt om minstens 10.000 stappen te zetten. Ik had altijd verwacht dat ik tijdens mijn werk ook heel wat stappen zou maken, maar dat valt dus vies tegen. Het werken in de kinderopvang en zeker op de babygroep speelt zich natuurlijk af op een relatief kleine ruimte. Na een dagje werken zit ik op ongeveer 2500 tot 3000 stappen. Nou ja zit, dan ga ik daarna ook nog maar stappen. In de eerste week maakte ik ook een flinke wandeling na mijn werkdag. Vier kilometer heen, rustpauze en dan vier kilometer terug. Nou, dat heb ik geweten! Op de terugweg ontwikkelde ik een soort dronkemansloop, waarbij het wel erg moeilijk werd om recht te lopen en om mijn benen op te tillen. Ook bij wandelen dus een beperkte afstand. Waarbij ik natuurlijk wel als kanttekening moet geven dat ik een drukke werkdag achter de rug had van 9 uur. Weliswaar niet zoveel gelopen, maar wel met veel bukken, tillen, knielen en zo. Toch lijkt al dat extra gewandel me wel goed te doen. Mijn laatste hardlooptrainingen gingen zeker niet slechter, misschien zelfs wel een beetje beter.

Als je de 10.000 stappen hebt gehaald verschijnt er op je stappenteller een klein juichend poppetje. En daar doe je het dan voor, zekers! Op de één of andere manier staat mijn poppetje voor Churandy Martina. In gedachten hoor ik hem dan zeggen:”Ik ben gewoon blij man!” Zou het niet leuk zijn als er stappentellers waren met zijn afbeelding bij de 10.000? Deze week zag ik DWDD, waarbij Martina te gast was. Zo leuk om fragmenten te zien van hem. De reacties die hij geeft na zijn prestaties tijdens de Olympische Spelen, geweldig!

Ik moet het nog van mijn eenvoudige poppetje hebben, maar denk toch aan Martina: “Ik ben gewoon blij man!” En dat ben ik dan ook, elke dag weer gehaald.

 

 

 

zondag 25 november 2012

Donkerblauw

Gisteren naar de show van Paul de Leeuw geweest. Een ware lintjesregen bij ‘Langs de Leeuw’. Je had je aan kunnen melden als je vond dat  jouw ziekte, aandoening of andere narigheid ook wel een lintje verdiende. Net zoals het pink ribbon lintje bijvoorbeeld. Zodat je er op die manier aandacht voor kunt vragen. Nou, er zijn een heleboel dingen die je niet wil hebben. In de show komt veel voorbij: jeugdreuma, kanker, aardbeivlek, HIV geïnfecteerd, ADD, verstopte plasbuis, ziekte van Crohn. En dan is dat natuurlijk nog maar een kleine greep uit alles wat je kan overkomen. Als iedereen voor alle ziektes, aandoeningen en dergelijke een gekleurd lintje zou dragen zou het een vrolijke boel worden!

Ik zag haar al zitten, een vrouw in een rolstoel. Kreeg toen al zo’n donkerblauw vermoeden dat ze aandacht zou willen vragen voor MS. In het internetgedeelte van de uitzending krijgt ze inderdaad een lintje uitgereikt. Donkerblauw. Ze heeft, zoals ook ik heel bevooroordeeld al dacht, MS.  Naast haar zitten twee vrouwen die de ziekte ME hebben. Het kost hun veel moeite om uit te leggen dat deze ziektes toch niet echt aan elkaar verwant zijn. Wordt snel op één hoop gegooid. Ik denk dat de belangrijkste overeenkomst aan deze ziektes is dat het geen van beide leuk is. En dat zowel bij ME als bij MS nog gezocht moet worden naar de oorzaak.

Het voelt gek dat ik daar verderop aan de andere kant van de zaal ook MS zit te hebben. O, zo dankbaar onzichtbaar. Niet in een rolstoel godzijdank, maar met stappenteller op zak. Dat is weer wat nieuws voor mij. Sinds deze week doe ik mee met Winterswijk Vitaal. Streven is om elke dag minstens 10.000 stappen te zetten. En dat lukt tot nu toe.  Leuk is het, stimuleert om af en toe een extra wandelingetje te maken. Waarbij je dan soms onverwacht andere fanatieke stappentellers tegenkomt. Lachen….

Ik denk dat ik me er langzamerhand bij neer moet leggen dat het hardlopen niet meer op niveau komt. Niet zo dat ik er dan maar mee moet stoppen, maar ik moet er wat anders bij gaan doen. Nou doe ik al een tijdje aan fitness. Verder heb ik bedacht dat ik mijn looptrainingen mooi aan kan vullen met mountainbiken. Zodat ik toch meer het gevoel krijg dat er ook conditioneel wat meer gedaan wordt. Vorige week ben ik op de mountainbike naar de Boekeldercross gegaan. Heb daar gekeken, de bekenden aangemoedigd, even van de sfeer geproefd en toen weer naar huis gefietst. Op die manier is het toch leuker om te kijken, zelf ook sportief bezig.

Zo’n show van gisteren zet je wel aan het denken. Je kunt wel 100.000 dingen noemen die erger zijn dan de manier waarop ik MS heb momenteel. Maar ja, er zijn ook veel dingen die leuker zijn. Toch maar een lintje misschien?

Donkerblauw.

Met voetstapjes.

 

woensdag 7 november 2012

Ik neem je mee...


Ik neem je mee, ik neem je mee in de angst. De angst van niet meer lopen, een deel van mijn bestaan. Tatatada… dankjewel Gers Pardoel. Gaat nog steeds niet helemaal jofel dus. De afgelopen weken nog steeds getraind, dat wel. Echt geweldig gaat het niet. Veel wandelen. Vanochtend kostte de loopscholing ook veel moeite. Nou ja, ik doe maar wat. Verder wel vrij eenzaam lopen vandaag. Ik loop langzamer en kan de rondes ook niet mee. Maandagavond had ik ook willen gaan, maar ik was echt te moe. Valt niet mee om daar aan toe te geven. Of eigenlijk om daar zonder schuldgevoel en eigenlijk moet ik toch gaan, aan toe te geven. Maar op de één of andere manier doet de woensdagochtendtraining wonderen voor mijn humeur. Ik kan me dan  verbazen over de werking van de geest. Al tijdens de koffie, na de training merk ik dat ik vandaag mentaal ongehavend uit de strijd kom. Op de terugweg denk ik al weer na over de onbenullige kleine ergernissen in een loophuwelijk. Dat Jan gisteren mijn tight aan heeft gedaan en ik vandaag noodgedwongen in de zijne moest lopen. Niet dat het wat uitmaakt overigens. In de zijne staat M en in de mijne 38. Er zal in de pasvorm misschien wat verschil zitten, maar dat zie je en voel je niet. Maar toch!!!! Haha, licht dwangmatig. Zo heb ik ook altijd moeite met mijn sokken. Sinds er linker en rechter hardloopsokken zijn wil ik altijd de linker aan mijn linkervoet en de rechtersok aan mijn rechter. Volgens mij is het enige verschil aan een linker en rechtersok de letter r van rechts en de l van links. Denk ik, maar ik zal ze toch niet vrijwillig verkeerd om aan doen. In mijn eentje lol om de onbenulligheid van het bestaan.

Vanavond gaan we naar de Storm. Oudejaars 2012 van Dolf Jansen. Zin in, hem kennende zal er heel wat meer vaart in zitten dan in mijn training vanochtend. En verder diep ademhalen en morgen gezond weer op!

zondag 28 oktober 2012

De marathon

Naar de bioscoop geweest en de film gezien. Geweldige rauwe humor met een heroïsch verhaal, waarin een aantal verslonsde ongetrainde garagearbeiders een marathon gaan lopen. De maakbaarheid van het leven, in relatief korte tijd je levensstijl compleet veranderen, met tegelijkertijd een tragische component maakt het een bitterzoete film. De dag nadat we de film hadden gezien werd de marathon van Amsterdam gelopen. Volop heroïsche prestaties; wat te denken van die van Michel Butter. Hij scherpte er zondag zijn persoonlijk record aan met ruim 3 minuten en liep de marathon in een tijd van 2.09.58. Maar ook voor al die duizenden en duizenden andere deelnemers die de eindstreep weten te behalen moet zo’n prestatie  toch een geweldige ervaring zijn. Heroïsch!

Dat de deelnemers van de marathon in de film zich direct na afloop van de marathon zo gemakkelijk voortbewogen leek niet helemaal waarheidsgetrouw. Voor de meesten laat dit moment van heroïek de eerste tijd toch wel wat sporen na. Grappig om te zien hierover op televisie; Erben Wennemars was deze week te gast bij DWDD. Bij zijn favoriete t.v.-fragment liet hij het stukje zien van Michel Butter, die een paar minuten nadat hij zo geweldig over de finish was gekomen al heel monter en schijnbaar fris de pers te woord stond. Erben sprak hier zijn oprechte bewondering én verwondering over uit. Daarna kwam er een fragment van hemzelf net nadat hij een marathon had gelopen. Echt kapot en helemaal stuk beantwoordde hij vragen van de pers. Vervolgens zie je dan dat hij zittend in een rolstoel wordt weggereden. Maar evengoed, toch, geweldig om te kunnen zo’n marathon.

Zelf deze week niet zo’n goede week meegemaakt. Zondag een luie dag, met een niet al te geweldige ochtendtraining. Maandag ondanks de rust van de dag daarvoor moe, moe, moe. Hier maar aan toegegeven. Geen sportschool, geen maandagvondtraining en bijna de hele middag geslapen. Dinsdag moest ik werken. Nog steeds niet al te fit, maar het was een rustig dagje. Dus het ging wel. Woensdag voelde ik me weer prima, gewoon weer trainen en verder ook niks aan de hand. Donderdag een erg drukke dag op het werk, maar alles ok. Vrijdag erg geschrokken. Werd wakker, stond op en was totaal mijn evenwicht kwijt. Wankelde richting deur en botste half tegen de muur. Voorzichtig verder, het herstelt zich enigszins. Een beetje een onzekere dag. Ben wat voorzichtig in mijn bewegingen. Verder  weer een rustdag. Ook gisteren was ik mijn evenwicht kwijt bij opstaan. Eerst maar eens even opnieuw gaan liggen. Dan rechtop zitten en als dat gaat pas opstaan. Verder kom ik de dag goed door.

Vandaag zonder gewankel uit bed. Jan loopt een halve marathon vandaag, ik doe mijn duurloopje. Hoewel ik erg moeizaam loop, valt het me gezien de afgelopen dagen niet tegen. Zoals het er nu naar uitziet kan ik voorlopig even de wurgende angst van niet meer kunnen lopen achter me laten. De angst van wat is dit nu weer, wat gaat er komen? Rare ervaring overigens, opstaan en dan tegen de muur lopen. Vandaag heel wat muren ongemoeid gelaten en onderweg flink wat bomen gepasseerd. Best knap, je zou er zomaar tegenaan kunnen lopen. En ach, het zonnetje schijnt, de lucht is blauw!



vrijdag 19 oktober 2012

Sjakie heeft nieuwe!

Vanmiddag heb ik nieuwe hardloopschoenen gekocht. Ik bleek de andere schoenen al best lang te hebben. Dus het mocht ook wel een keertje. Het is hetzelfde type schoen geworden. Ondertussen is er een kleine verandering in de zool gekomen. Nou ja, zal allemaal goed zijn. Als ik ze aandoe voelen ze prima. Ik laat geen opnames maken van mijn lopen, geloof het wel. Ik ga ze gelijk uitproberen in de sportschool. Ze zijn nog mooi schoon, dus ik mag er nu nog binnen mee sporten. Als ik als warming-up een tijdje op de loopband ga, merk ik dat ze lekker zitten. Maar de benen gaan moeizaam. Als ik verder mijn programma afwerk hoor ik van de instructeur daar dat hij ook heeft gezien dat mijn linkerbeen niet helemaal meewerkte. Voor de rest gaat het prima. Als ik een uurtje bezig ben geweest bedenk ik dat ik mooi en stukje buiten kan lopen met mijn nieuwe schoenen. Ik heb ook compressiekousen gekocht. In de hoop dat ze voor mij ook prettig zullen zijn tijdens het lopen. Die doe ik dus eerst even aan. Het loopje wordt al snel een intervalletje. Een geval van moeizaam sjokken afgewisseld met wandelen. Maar goed, ik heb wel mooie nieuwe schoenen, het zonnetje schijnt……goed bezig Sjakie. Als ik terug kom staat er iemand van de sportschool achter de bar. Imposante torso, kale kop, mouwloos hemdje aan. Terwijl hij kopjes afdroogt zegt’ie: “Heb je wat aan je been, je loopt niet, maar huppelt!” “Nee ik heb verder niks, maar gewoon MS. Dus dat been werkt soms niet mee.”, zeg ik dan maar. “O, dan is het een ander verhaal.” En hij droogt nog maar eens een kopje af. Uitgepraat, misschien geschrokken?

Die compressiekousen zitten wel prettig trouwens. Je hebt er alleen wel een speciale techniek voor nodig om ze weer uit te krijgen. God wat ben ik bij dat er verder niemand in de kleedkamer is. Wat een drama. Maar het lukt, uiteindelijk….

Gisteren hebben we de documentaire gezien over Monique van der Vorst. Dát is pas een ander verhaal. Zij belandt als dertienjarig meisje in een rolstoel door posttraumatische dystrofie als gevolg van een operatie, waardoor zij verlamd raakte en haar rechterknie niet meer goed functioneerde. In 2008 kreeg ze een ongeluk, waarna sommige artsen beweerden dat ze een incomplete dwarslaesie had ter hoogte van de vierde borstwervel. Ze ontwikkelt zich tot een zeer talentvolle handbikester. Na een nieuw ongeval begin 2010 kreeg Van der Vorst geheel onverwacht weer gevoel in haar benen. Er zou bij nader inzien sprake zijn geweest van een conversiestoornis in plaats van een dwarslaesie. Een conversiestoornis is een psychische aandoening die zich op verschillende manieren kan uiten. De oorzaak ligt in acute stress door angst of woede die de persoon niet kan verwerken. Door de spanningen die hierbij optreden, schakelen de hersenen bepaalde lichamelijke functies uit, zodat de patiënt de stress niet meer ervaart. Hierdoor ontstaat het beeld dat kan lijken op een neurologische ziekte. Tijdens de documentaire gisteren zien we Monique weer lopen en trainen onder begeleiding van een revalidatiearts. Ze vertelt dat ze na moet denken hoe ze moet lopen en hoe ze haar benen moet voortbewegen. Ze moet echt weer leren lopen en nadenken over de aansturing van haar benen. Ergens herken ik er een beetje in. Ook als ik zie hoe ze haar benen optilt en weer neerzet komt me dat bekend voor. Het akelige van een conversiestoornis is dat het ook weer terugvallen kent. Inmiddels zit Monique weer in een rolstoel en maakt ze een minder goede periode door. Hoe frustrerend en moeilijk. Ach, laat me dan nog maar een beetje ‘rondhuppelen’ op mijn nieuwe schoenen. Zo bekeken zijn het toch wel wondersloffen.

 

 

 

 

woensdag 17 oktober 2012

Drie maand door

Vandaag is er weer een nieuwe lading copaxone afgeleverd bij mij. Kan ik weer drie maanden dagelijks spuiten en hopen dat het goed werk doet. Het leveren van die medicijnen is overigens wel heel super geregeld. Net als je bedenkt dat je de spuiten bijna op hebt krijg je een telefoontje. Er wordt een afspraak gemaakt wanneer de nieuwe levering kan plaatsvinden. Dit keer dus vandaag tussen één en vijf. Een dag van tevoren krijg je een mailtje met de bevestiging van de afspraak en op de dag zelf nog een mailtje met het uurstijdvak van bezorgen. Een half uur van tevoren nog een sms-je met het verwachte tijdstip waarop de chauffeur zal arriveren. Ergens doet dit hele verhaal me altijd denken aan de mop van de man met de bloedende vinger, die telkens dichterbij komt. Uiteindelijk hoeft de chauffeur geen pleister, maar alleen een krabbeltje op zijn, ja hoe heet zo’n ding eigenlijk? Ach zo’n apparaatje waarop je met een plastic pen op een glasplaatje probeert te schrijven. En dat het dan opgeslagen wordt. Valt ook nog niet mee eigenlijk. Maar niemand kan dat fatsoenlijk, zegt de chauffeur. Dus hij doet niet moeilijk en ik krijg de doosjes spuiten. Weer drie maand verder. Benieuwd hoe het er dan voor staat. Dan hebben we de crosslopen in Aalten weer gehad, de Keiloop en de Nieuwjaarsloop. En ik zal niet meedoen, tenzij er iets wonderbaarlijks gebeurt. Vanochtend getraind met Hanne. Weinig wonderbaarlijks wat training betreft. Tenzij je het wonderbaarlijk noemt dat Hanne vrijwillig in haar vakantie met mij mee gaat trainen. Dat is wel super natuurlijk! Mijn lopen was niet echt om over naar huis te schrijven. Maar ja, alles went. Wel een mooi rondje trouwens. Van ons uit naar de vuilnisbelt, een rondje eromheen en door het bos weer terug. Vanochtend vaak gewandeld tijdens ons loopje. Was ook nodig, want ik tilde mijn benen niet genoeg op. Als ik een stukje wandel herstelt zich dat een beetje. Ik vind het nog steeds raar dat ik dat dus niet meer goed kan, hardlopen. Maar je benen goed optillen bij het hardlopen is toch wel enigszins van belang. Gelukkig is het al lang geleden dat ik heb moeten ondervinden wat het gevolg is als je je benen niet voldoende optilt. Vooral met hobbelige paadjes, kuilen en boomwortels kan dat wel eens verkeerd gaan. Binnenkort maar eens nieuwe schoenen kopen. Onder deze zit al een stukje nieuwe zool, maar nu vertoont ook het bovenwerk slijtage. Nieuwe hardloopschoenen kopen zorgt altijd voor een goed gevoel. Het is een stukje vertrouwen hebben in de toekomst. Nadat ik mijn diagnose kreeg in 2005 wist ik niet of het wel nut zou hebben om nieuwe schoenen te kopen. Ondertussen heb ik al heel wat paren versleten. Nou gaat dat ook wel iets sneller, maar ja. Nu nog hopen dat de nieuwe schoenen een soort wondersloffen van Sjakie blijken te zijn.

woensdag 3 oktober 2012

Het nieuwe 'goed'


Nog steeds regelmatige trainingen. Goed bezig. Er wordt me vaak gevraagd hoe het gaat tijdens de training. Voordat ik het in de gaten heb begin ik dan al weer uit te leggen dat het hardlopen nog steeds niet helemaal naar wens gaat. Dat ik tijdens de training vaak wat last krijg van mijn been. Soms wat meer, soms wat minder moeite heb om het genoeg op te tillen. Na de training van afgelopen maandag fietste ik naar huis en dacht hier nog even over na. Onder invloed van endorfinen, licht euforisch zoals altijd na een training, bedacht ik dat het eigenlijk toch wel erg goed gaat. Dat het misschien niet nodig is om me te meten aan mijn hardloopstandaard van vroeger. Dus heb ik besloten dat het goed gaat als ik gewoon een beetje meedoe. En het gaat ook best beter. Helemaal niet nodig om elke keer te bedenken wat er allemaal beter kan. Of er aan toe te voegen: voor mijn doen, of naar omstandigheden.

Vergeleken met mijn slechte periode afgelopen december gaat het al helemaal geweldig. Energie genoeg om alles te doen wat ik wil doen. Neemt niet weg dat ik wel wil, dat het nóg beter gaat. Maar wil eigenlijk niet elke hardloper dit. De motivatie om door te trainen….. Maar gewoon ‘goed’ zeggen en dat vooral ook vinden is misschien ook geen slecht plan. Verder bevallen me de intervaltrainingen bij de club nog het best. Intervaltraining is namelijk goed op elk niveau te doen. En het stukje rust tussendoor zorgt ervoor dat ik  minder last heb van het gesleep. Op de sportschool sta ik tegenwoordig ook wel eens eventjes op de loopband. Eerst leek me dat niks. Maar na een wat aarzelende start, vind ik het nu toch wel leuk. Het is toch leuk om te proberen even op snelheid van weleer te lopen. Een paar minuutjes dan, langer lukt niet. Meer dingen van ‘goed’: geen tintelingen, stabiel op de been, geen bovenmatige spierpijn, voldoende energie, evenwicht ok. Eerlijk gezegd kunnen die aanhalingstekens ook wel weg, gewoon goed! En dan hebben we het alleen nog maar over goed, wat betreft mijn lichamelijke conditie. Nou, dat is toch op z’n minst halfvol.

( ben wel wezen trainen vanochtend, dus gemoedsstemming enigszins gekleurd)

 

woensdag 12 september 2012

In training

Best wel dus. Weer goed aan het trainen. Vorige week heb ik vier keer hardgelopen en ook deze week heb ik er al drie looptrainingen opzitten. Verder ben ik zowel vorige week als deze week al een keertje naar de sportschool geweest. Wat erg leuk is dat ik nu ook naar de maandagavondtraining ga van AV-Archeus. Ik dacht altijd dat er alleen duurlooptraining werd gedaan op maandag. Er blijkt ook een groepje te zijn die op het veld blijft. En dan………kan ik ook gewoon meedoen. De duurloopjes blijven een probleem. Zelfs het pietepeuterige rondje van vier kilometer is niet in één keer te doen. Regelmatig zijn er wandelpauzes nodig en dan nog ga ik erg langzaam. Maar de intervaltrainingen gaan wat beter de laatste tijd. De rust tussendoor, de oefeningen en loopscholing lijken gunstig te zijn.

Vandaag een afspraak bij de revalidatiearts. Hoewel er niet echt daadwerkelijk iets gaat gebeuren is het toch fijn om even met haar te praten over mijn fysieke en mentale gesteldheid van de afgelopen tijd. Ook is het goed te weten dat er bij plotselinge achteruitgang, vragen en twijfels een extra aanspreekpunt is. Iemand die op dat moment met je mee denkt over mogelijke oplossingen en de weg weet naar andere hulpverleners. We maken een afspraak voor over een jaar en hopen dat het niet nodig zal zijn om eerder contact op te nemen.

Vanochtend bleven we tijdens de training ook op het veld. Er stond een coopertest gepland. Dat is niet echt mijn favoriete onderdeel. Ergens is daar  toch nog een beetje de nachtmerrie van coopertest in middelbare schooltijd blijven hangen. Daar waar je ongetraind en veel te hard van start ging. Waar er altijd wel een klasgenootje huilend stopte of flauw viel.

Nu is het vandaag niet de vraag of de conditie het toelaat om twaalf minuten hard te lopen, maar of de signalen om mijn benen genoeg op te tillen twaalf minuten lang voldoende doorkomen. Maar zowaar, het lukt. De gelopen afstand wordt genoteerd en in december gaan we weervoor de coopertest. Zegt niets over mijn conditie en ik weet eigenlijk niet of het verder zo fijn is om alles precies vast te leggen. Maar ach, wat maakt het ook uit. In december zien we wel weer verder. Zou mooi zijn als blijkt dat er wel wat trainbaar is.

Ik weet nog steeds niet waar precies het probleem ligt bij het slepende been. Ik voel dat gewoon niet. Ligt het probleem bij mijn heupen, knieën of bij de enkels? Op de sportschool dan maar veel kracht: legpress, rompstabiliteit en zo. Tijdens de looptrainingen aandacht voor loopscholing: knieheffen, hakken-billen……. O ja, trouwens ik kan over het algemeen weer heel goed op één been staan tijdens de warming-up. En daar heb je wat aan, haha!

vrijdag 31 augustus 2012

Zeikwijf!


Nu alle ophef en publiciteit rondom mijn boek weer een beetje is gezakt kom ik steeds meer terug bij de harde realiteit. Krijg dan ook zin om lekker te zeiken en te zeuren. Nee, het is er niet anders van geworden. Ja, best leuk al die reacties, in veel kranten gestaan, ook al aardig wat verkocht… Maar hardlopen gaat nog steeds niet goed. Laatst gebruikte ik mijn Runtastic-appje weer. Toen bleek dat ik 10 minuten langer deed over mijn armetierige rondje van 4 kilometer. Tien minuten! Hoe krijg ik het voor elkaar? A real Rundisaster.           

Maar ja, wat is tijd eigenlijk. Toch enigszins een relatief begrip. Kijk als je Miranda Boonstra heet en je loopt net acht seconden te langzaam op de marathon, om de limiet te halen voor deelname aan de Olympische Spelen, dan is dat vrij zuur. Tijd doet dan wel enigszins ter zake. Maar voor mij is tijd niet belangrijk. Waarom ik het dan toch op z’n zachtst gezegd niet leuk vind weet ik niet. Eigenlijk betekent het alleen tien minuten later aan de koffie. Waarbij ik ook nog eens tijdwinst zou kunnen behalen door niet zo lang te douchen. En uit milieuoogpunt kunnen we dan best wel spreken van een soort win-winsituatie. Maar toch.

Vanochtend weer gelopen. Weer aan één stuk. Dat is vooruitgang. Laat het appje maar even voor wat het is, maar heb wel mijn sporthorloge om. Moet ik ook niet meer doen denk ik. Vooral niet op de klok kijken hoe laat ik wegga en wanneer ik weer terug kom. Ach, zal de tijd wel leren denk ik. Het ging in één keer, maar langzaam.

Vreemd is het wel, dat het zo lastig is om mijn benen voldoende op te tillen. Kost me al zoveel kracht dat er niets meer valt in te zetten op snelheid. Daar waar skipping in de praktijk bijna niet meer uit te voeren blijkt te zijn skip ik moeiteloos van de ene gedachte naar de andere. Loopsprongen worden alleen nog gedachtesprongen. Maar gelukkig hebben we dat nog. Om lekker te blijven zeuren in dit zeikstuk, ook het cognitieve kan door de MS worden aangetast. Soms zeggen mensen, als ze worden getroffen door een bepaalde ziekte, dat het ook goede dingen in hun naar boven brengt. Bij mij niet. Ik heb er een heimelijk genoegen in om de meest vreselijke scenario’s die me kunnen overkomen te beschrijven. Heel hard boe roepen en mensen laten schrikken. En dan heb ik daar ook nog lol in. Sorry!

 

 

 

 

 

zondag 19 augustus 2012

Moet aan gewerkt worden!

Naast het hardlopen zijn er soms ook andere dingen die me laten voelen dat alles niet meer zo vanzelfsprekend is. Gisteren hadden we een feestje, supergezellig. Leuke muziek en er wordt gedanst. En dat kan ik dus niet. Of durf het niet meer te proberen. Mijn coördinatie en reactievermogen zijn dusdanig dat het me niet lukt om in het ritme van de muziek te blijven. Iedereen heeft lol op de dansvloer en haalt de meest vreemde capriolen uit. Wat dat betreft zou ik er rustig tussen kunnen. Ik heb wel lol om het te zien en moet er erg om lachen, maar ondertussen voel ik mijn lijf verstijven. Mijn benen lijken in de vloer te groeien en ik ben me erg bewust van het feit dat ik niet meedoe. Nou kan ik twee dingen doen. Me er bij neerleggen dat ik dus nooit meer dans of me er bij neerleggen dat ik probeer te dansen, ook al is dat uit de maat en beweeg ik niet zoals ik dat wil. Er zijn meer mensen die vol overgave uit de maat dansen en daar veel plezier in hebben. Verschil is denk ik, dat ze dat dan niet in de gaten hebben. Nou ja, ben er nog niet helemaal uit. Moet nog aan gewerkt worden.

Het is warm vandaag. Te warm om mijn hardlooprondje te doen. Bovendien is mijn trainingsmaatje op vakantie. Ik ga dan maar buiten zitten en lees een boek. Het lukt niet echt om mijn gedachten er bij te houden. Mijn ogen dansen over de letters, dat dan weer wel. Mijn gedachten springen vrolijk in het rond. Ach is ook wat waard. Toch nog maar eens oefenen dat dansen, gewoon lekker thuis. Maar niet vandaag, veel te warm.

woensdag 15 augustus 2012

Dus......


Nog steeds vakantie, dus nog geen gezamenlijke woensdagochtendtraining.  Anderhalve week geleden liep ik voor het eerst sinds tijden mijn rondje weer eens in één stuk. Dan denk je dus dat je met vooruitgang te maken hebt. Helemaal niet doen, de volgende keren werd deze gedachte weer genadeloos afgestraft. Vele wandelpauzes nodig! De kunst is om gewoon te lopen en dan hooguit te constateren of het wel gaat of wat minder. Geen waardeoordeel en vooral geen conclusies over mogelijk toekomstperspectief. Gewoon gaan…

Vanochtend toch weer gelukt zonder wandelpauzes.

Mijn boek krijgt ondertussen veel aandacht. In verschillende kranten heeft al een artikel gestaan. Het zorgt voor veel reacties. Uit mijn directe omgeving en van verder weg. Sommige mensen weten nu pas dat ik MS heb. Over het algemeen zijn reacties positief, waardering krijg ik voor de manier waarop ik met mijn ziekte omga. Nog altijd heb ik moeite om ‘mijn ziekte’ op te schrijven. Het klinkt gelijk zo zwaar en ik heb ook liever dat het niet van mij is. Toch een beetje struisvogelpolitiek?

Er zijn mensen die denken dat het een onzinverhaal is. MS hebben en dan toch hardlopen. Als je zelf in een rolstoel zit door deze ziekte is dit natuurlijk moeilijk te geloven en ook lastig te verkroppen. Maar ja, boosheid om mijn verhaal vind ik ook moeilijk te begrijpen. Boosheid om het feit dat je MS hebt, snap ik wel. Heb ik soms ook, zelfs nu het nog zo goed gaat. Maar toch, je bereikt er zo weinig mee. Mijn vader bezigt in zo’n geval een mooi gezegde: “Je kunt er beter maar om lachen, dan om huilen. Want als je lacht, doet het je ook geen zeer!” Nu klinkt dat natuurlijk beter uit zijn mond en dan in het dialect.

Mocht ik bij verdere achteruitgang ook zo’n zure kijk op het leven krijgen en boos worden op alles en iedereen, dan wil ik het nu maar vast gezegd hebben: “ Ik gun iedereen van harte zijn sportieve prestaties en uitdagingen, ook al stijgen die ver uit boven de mijne! Geniet ervan, dan doe ik dat ook.”


vrijdag 3 augustus 2012

Naast de schoentjes!!

Vanochtend ben ik eerst maar eens begonnen met een duurloopje. Voor het eerst sinds tijden deed ik mijn rondje zonder wandelpauzes. Mag ook wel in de krant, trouwens. Het tempo was natuurlijk vreselijk, maar dat moet maar niet meer uitmaken. Inmiddels loop ik bijna naast mijn schoentjes. Vandaag is mijn boek uitgekomen bij Boekscout. Al heel veel leuke reacties gehad! 

Doorlopen- Hardlopen met MS


Bij uitgeverij boekscout.nl verschijnt op 3 augustus 2012 het boek Doorlopen, hardlopen met MS. Het boek is een bundeling van de blogs die ik gedurende enige jaren bijhield over mijn ervaringen als hardloopster, sinds ik in 2005 de diagnose MS, multiple sclerose kreeg.  Met reflectie en humor probeer ik de zoektocht naar een juiste balans in sportbeoefening, medicatie, voeding en mentale aspecten te beschrijven. Mijn blogs zijn nu gebundeld zijn in een boek. Het boek is te bestellen bij de webwinkel van  boekscout:

www.boekscout.nl


Doorlopen, Hardlopen met MS,…..
titel:                                      DOORLOPEN
                                              Hardlopen met MS

auteur:                                 Jolanda Lammers

aantal pagina’s:                  166

geïllustreerd:                       nee

uitvoering/formaat:           paperback 12,5 x 20 cm

ISBN:                                     978-94-6176-086-9

Vaste prijs:                           16,95






Een stukje uit het boek:

Nog zie ik voor me hoe de neuroloog het computerscherm naar ons toe draait. Omslachtig laat hij ons enkele witte verkleuringen zien die te zien zijn in mijn hersenweefsel. Ik weet ondertussen al lang waar dat op duidt. Multiple sclerose, natuurlijk. Allang gegoogled, ook mijn klachten deden daar al verdacht veel aan denken.
En nu moeten we wachten, een afspraak maken voor een lumbaalpunctie. Die moet het vonnis compleet maken. Langs mijn wang rolt een traan. Gek is dat, uit één ooghoek. Zou dat ook met de MS te maken hebben? Ach waar slaat dat op! Natuurlijk heb ik weer geen zakdoek bij me, veeg met mijn hand de tranen maar weg. Wil toch niet huilen, hier tussen al die mensen. Eindelijk hebben ze tijd om de afspraak te maken, gelukkig kan ik 's middags al terecht.
En daar lig ik dan, 's middags. Jan is met me mee. Maar hij hoeft niet te blijven, vind ik. Ach, hij kan toch niets doen. Ik moet mijn rug bol maken en krijg dan de prik. Het valt wel mee eigenlijk. Niet zo erg als de gedachten waar ik mee worstel op dit moment. Na de prik moet ik nog een hele tijd stil blijven liggen om te voorkomen dat er vocht wegloopt uit het wondje. Braaf doe ik dat en probeer ook veel te drinken, dat is ook belangrijk.
Ik lig op een vierpersoonskamer. De andere dames zijn geholpen aan hun spataderen. Ik lig met mijn rug naar hen toe. Vind het niet zo erg dat ik heel stil moet blijven liggen. Hoor hun geklets over hun spataderen en wens me heel ergens anders. Het voelt alsof ik opeens in een heel verkeerde droom ben beland.


www.boekscout.nl/shop/ViewProduct.aspx?bookId=3156




zondag 29 juli 2012

It giet oan!

O guttegut, het is echt waar. Komende week vrijdag komt mijn boek uit! Dan worden de promotiemails verstuurd en is ‘Doorlopen, Hardlopen met MS’, te bestellen in de webwinkel van Boekscout. Dus dat is wel heel bijzonder, voor mij tenminste.

Iets minder bijzonder, vandaag weer gelopen. Dit ging onveranderd matig. Het lijkt erop dat dit een blijvend gegeven zal zijn. Afgelopen week wel twee keer gelopen, dus ik ga wel weer naar mijn normale trainingsfrequentie toe. Mijn Runtastic-appje werkt. Dat is wel leuk. De eerste twee kilometer vertelt ze (het is een ze) wanneer je die afstand hebt gehad, hoe lang je erover gedaan hebt en hoeveel calorieën je hebt verbruikt. Goed bezig! Nou ja, wel grappig  dus, zeker als je alleen loopt. Vandaag onderbrak ze ons terwijl we midden in een gesprek zaten. Dat was dan wel weer onbeleefd!

De sportschool heb ik nog even links laten liggen, want het was veel te warm. Bovendien vind ik het nog vakantietijd. Straks als alles weer een beetje normaal gaat pak ik het wel weer op. Minstens drie keer lopen, één keer bodybalance, één keer fitness.

Eigenlijk had ik deze week naar de revalidatiearts gemoeten. Ik was het helemaal vergeten. Maar ik kreeg gelijk een brief met een nieuwe afspraak. Goed geregeld, ik zal proberen om er dan aan te denken. Maar ja, wat moet ik er eigenlijk?  Ergens is het wel een fijn idee, om er nog steeds vanuit te gaan dat je revalideert.  Waarom ook niet!

Ook in de vakantie heb ik me keurig gehouden aan mijn eetgewoontes. Geen gluten, geen suiker, geen varkensvlees, geen kunstmatige zoet,- kleur- en smaakstoffen. Of het nut heeft weet ik niet, maar kwaad doet het zeker niet. Het spuiten van de Copaxone gaat ook nog steeds super. Het is echt een gemakkelijk vast iets in mijn dag geworden. Niets anders dan bijvoorbeeld tanden poetsen en daar ben ik dan ook nog eens langer mee bezig.

Verder een prettig spannende week voor de boeg in verband met het boek. En dat zal de komende tijd misschien nog wel even blijven. Maar ik moet wel blijven lopen natuurlijk!




zondag 22 juli 2012

Runtastic

Voor het eerst sinds bijna drie weken weer getraind. Dat ik vrijwillig zolang tussen mijn trainingen heb laten zitten mag werkelijk een wonder heten. Hardlopen is eigenlijk wel een vast gegeven in mijn bestaan. In de afgelopen twintig jaar alleen onderbroken door zwangerschappen en bevallingen. De afgelopen jaren helaas ook een paar keer door een schub, exacerbatie, relaps, terugval of hoe zal ik het verder noemen. Ach, iets een mindere periode dus. Dit keer had ik gewoon vakantie, ha ook best leuk. Maar vandaag vond ik het toch wel aangenaam om weer te proberen of het nog ging.

En ik heb iets nieuws. Thanks to my cousin Carl, nee niet Lewis, uit Canada ging ik de app Runtastic uitproberen. Ik zie van Carl regelmatig statusupdates verschijnen op Facebook van Runtastic waarop ik kan zien hoe ver en hoe hard hij heeft gelopen. Nu heb ik zelf wel gelijk een slotje ingesteld, omdat ik mijn povere resultaten niet gelijk op Facebook wil delen met iedereen, maar verder lijkt me dat heel leuk. Appje dus geïnstalleerd op de telefoon en vandaag voor het eerst uitproberen. Aanzetten bij de start van de training en lopen dan maar weer. Ik liep zoals altijd op zondag weer met mijn lieve loopvriendinnetje Ina. Minstens voor tien kilometer bijgekletst, wordt niet bijgehouden op de app…..

Ons rondje is ongeveer 4 kilometer en de tijd zal niet geweldig zijn, want net als voor mijn vakantie nog regelmatig gedwongen tot een wandelpauze. Geen miraculeus herstel plaatsgevonden tijdens mijn vakantie. Dat is nou jammer!! Mijn been hapert af en toe, net als de app trouwens. Want bij terugkomst blijkt dat mijn hele telefoon uit is gegaan onderweg. Nou ja, volgende keer beter.






zondag 1 juli 2012

Helden

Vandaag gebiologeerd zitten kijken naar de uitzending waarin we zien dat André Kuipers terugkeert op aarde. Blijft fascinerend dat er technisch zulke hoogstandjes mogelijk zijn. Maar ook om te  zien dat een lichaam in staat is om zich binnen afzienbare tijd te herstellen. Zolang zwevend in de ruimte in staat om allerlei ingewikkelde experimenten te doen en dan weer terug. G-krachten trotseren, landen in een steppe en blijven lachen. Ook dat nog! Met recht een held dus.

Verder zitten we natuurlijk midden in de sportzomer. Vanavond de finale van het EK- voetbal. Ook spannend. Over de rol van Nederland in dit toernooi zullen we het maar niet hebben. Dan is daar nog het EK-atletiek in Helsinki. Geweldig om te zien dat deze atleten het uiterste van zichzelf vergen. Vanaf gisteren is er ook weer het vertrouwde geluid van de tour de France. Ook daar vind je de echte helden vind ik. Zo’n lange tijd achter elkaar elke dag maar weer bikkelen op die fiets.

Gisteren hadden we bij ons de Wenterse Wensloop. Een loop georganiseerd voor het goede doel Stichting Kinderwensmobiel. Er lagen boekjes van de kinderthuiszorg, als je die doorkijkt besef je dat er ook andere helden zijn. De kinderen die soms zo ziek zijn, hun ouders en verdere familie die veel zorg dragen. En dan de mensen van de kinderthuiszorg. Ze bieden zoveel ondersteuning en hulp. Dan is zo’n loop met dit als goede doel natuurlijk fantastisch. Allemaal helden dus, de lopers en de organisatoren. Mijn heldenrol in het geheel? Nou, dat valt dan weer een beetje tegen. Lopen nog steeds niet aan de orde. Kreeg een klein taakje toebedeeld in het strijdtoneel. De lopers van de vijf kilometer naar links sturen en de lopers van de tien kilometer rechtdoor voor nog een rondje. Zelfs die taak heb ik snel overgedragen aan mijn zwager. Maar ik was er, ik keek en relativeerde.

Vanochtend weer gelopen. Weinig nieuws te melden over die prestatie. Het gaat niet slechter, maar ook niet beter. Met de intervaltraining ( langzaam, nog langzamer), boek ik wel wat vooruitgang. Bij thuiskomst mijn schoenen nog eens goed bekeken. Het verzoolde voorste stukje houdt zich prima. Amper slijtage te zien. Geweldige prestatie van de schoenmaker. Een echte held!




maandag 25 juni 2012

Spannend

Dat is het wel ja. Behoorlijk spannend. En het voelt net of ik hier in een nieuw, schoon schrift ben begonnen. Alles leeg. Dit weekend zijn we erg druk geweest met het nakijken van alle blogs die ik tot nu toe had geschreven. Vormt het wel een beetje een doorlopend (haha) verhaal? Best wel eigenlijk en een lang verhaal. Zo teruglezend zie ik dat ik toch wel achteruit ben gegaan. Maar ook wel dat ik soms last had van dingen waarvan ik nu denk: "o, ja!" Ondanks alle gedoe, gisteren toch  gewoon begonnen met hardlopen. De duurloopjes op zondag gaan nog steeds niet goed. Ik moet erg vaak wandelen. De woensdagtraining gaat al twee keer achter elkaar iets beter. Ook het evenwicht bewaren bij de body-balance gaat best aardig.
Maar voorlopig staat het leven ook in het teken van de uitdaging die ik met Boekscout ben aangegaan. Dit weekend heb ik de mailtjes de deur uitgedaan waarin ik mensen vraag of ze belangstelling hebben voor de promotiemailing van het boek. Ik heb al veel mailtjes teruggehad, hiervoor hartelijk dank. Dit kan nog steeds trouwens. Mocht je geen persoonlijke mail hebben gehad, maar wel belangstelling, zie mijn vorig blogbericht.

zondag 24 juni 2012

In zee met Boekscout

Alle blogberichten van het net gehaald. Het verhaal dat ik tot nu toe heb geschreven wordt, als het allemaal goed gaat lopen, een boek!

Boekscout.nl, gaat mijn boek

  Doorlopen 
hardlopen met MS

uitgeven. De uitgever wil aan een select aantal mensen, die mogelijk geïnteresseerd zijn, een promotiemailing sturen op het moment dat het boek beschikbaar is.

De uitgever heeft mij verzekerd dat je e-mailadres alleen gebruikt zal worden voor het verzenden van de promotiemailing van míjn boek. Je zult dus éénmalig een bericht van hen ontvangen.
Als je deze promotiemailing van Boekscout.nl wilt ontvangen, laat me dat dan even weten dan kan ik je e-mailadres aan de uitgever doorgeven. Kopieer in dat geval onderstaande zin in je mail naar mij:

Ik geef toestemming voor gebruik van mijn mailadres voor het toezenden van een eenmalige promotiemailing.


Vriendelijke groeten,
Jolanda Lammers