Sjakie heeft nieuwe!

Vanmiddag heb ik nieuwe hardloopschoenen gekocht. Ik bleek de andere schoenen al best lang te hebben. Dus het mocht ook wel een keertje. Het is hetzelfde type schoen geworden. Ondertussen is er een kleine verandering in de zool gekomen. Nou ja, zal allemaal goed zijn. Als ik ze aandoe voelen ze prima. Ik laat geen opnames maken van mijn lopen, geloof het wel. Ik ga ze gelijk uitproberen in de sportschool. Ze zijn nog mooi schoon, dus ik mag er nu nog binnen mee sporten. Als ik als warming-up een tijdje op de loopband ga, merk ik dat ze lekker zitten. Maar de benen gaan moeizaam. Als ik verder mijn programma afwerk hoor ik van de instructeur daar dat hij ook heeft gezien dat mijn linkerbeen niet helemaal meewerkte. Voor de rest gaat het prima. Als ik een uurtje bezig ben geweest bedenk ik dat ik mooi en stukje buiten kan lopen met mijn nieuwe schoenen. Ik heb ook compressiekousen gekocht. In de hoop dat ze voor mij ook prettig zullen zijn tijdens het lopen. Die doe ik dus eerst even aan. Het loopje wordt al snel een intervalletje. Een geval van moeizaam sjokken afgewisseld met wandelen. Maar goed, ik heb wel mooie nieuwe schoenen, het zonnetje schijnt……goed bezig Sjakie. Als ik terug kom staat er iemand van de sportschool achter de bar. Imposante torso, kale kop, mouwloos hemdje aan. Terwijl hij kopjes afdroogt zegt’ie: “Heb je wat aan je been, je loopt niet, maar huppelt!” “Nee ik heb verder niks, maar gewoon MS. Dus dat been werkt soms niet mee.”, zeg ik dan maar. “O, dan is het een ander verhaal.” En hij droogt nog maar eens een kopje af. Uitgepraat, misschien geschrokken?

Die compressiekousen zitten wel prettig trouwens. Je hebt er alleen wel een speciale techniek voor nodig om ze weer uit te krijgen. God wat ben ik bij dat er verder niemand in de kleedkamer is. Wat een drama. Maar het lukt, uiteindelijk….

Gisteren hebben we de documentaire gezien over Monique van der Vorst. Dát is pas een ander verhaal. Zij belandt als dertienjarig meisje in een rolstoel door posttraumatische dystrofie als gevolg van een operatie, waardoor zij verlamd raakte en haar rechterknie niet meer goed functioneerde. In 2008 kreeg ze een ongeluk, waarna sommige artsen beweerden dat ze een incomplete dwarslaesie had ter hoogte van de vierde borstwervel. Ze ontwikkelt zich tot een zeer talentvolle handbikester. Na een nieuw ongeval begin 2010 kreeg Van der Vorst geheel onverwacht weer gevoel in haar benen. Er zou bij nader inzien sprake zijn geweest van een conversiestoornis in plaats van een dwarslaesie. Een conversiestoornis is een psychische aandoening die zich op verschillende manieren kan uiten. De oorzaak ligt in acute stress door angst of woede die de persoon niet kan verwerken. Door de spanningen die hierbij optreden, schakelen de hersenen bepaalde lichamelijke functies uit, zodat de patiënt de stress niet meer ervaart. Hierdoor ontstaat het beeld dat kan lijken op een neurologische ziekte. Tijdens de documentaire gisteren zien we Monique weer lopen en trainen onder begeleiding van een revalidatiearts. Ze vertelt dat ze na moet denken hoe ze moet lopen en hoe ze haar benen moet voortbewegen. Ze moet echt weer leren lopen en nadenken over de aansturing van haar benen. Ergens herken ik er een beetje in. Ook als ik zie hoe ze haar benen optilt en weer neerzet komt me dat bekend voor. Het akelige van een conversiestoornis is dat het ook weer terugvallen kent. Inmiddels zit Monique weer in een rolstoel en maakt ze een minder goede periode door. Hoe frustrerend en moeilijk. Ach, laat me dan nog maar een beetje ‘rondhuppelen’ op mijn nieuwe schoenen. Zo bekeken zijn het toch wel wondersloffen.