Soms lijkt het leven
van toevalligheden aan elkaar te hangen. Hoewel dat ook weer een discussiepunt
is; bestaat toeval eigenlijk wel? Zo lees ik vandaag in het boek ‘De waarheid
over de zaak Harry Quebert´: “Harry, als
ik maar één van je lessen zou moeten onthouden, welke zou dat dan zijn?” “Wat
vind je zelf?” “Ik zou zeggen, weet hoe je moet vallen.” “Dat ben ik volkomen met je eens, Marcus. Het
leven is één grote valpartij. En het belangrijkste is dat je leert hoe dat
moet.”
Nou afgelopen
maandag was ik al goed aan het oefenen. Eerst viel ik ´s ochtends al tijdens
mijn XCO- training, ´s avonds tot
overmaat van ramp van de barkruk. Hoewel ik me nogal klunzig voelde, kon ik het
goed moet ik zeggen. Ik stond toch maar mooi weer op en een paar blauwe plekken
daargelaten, verder had ik niks. Nou ja, een licht knagende twijfel. Zou
iedereen dit kunnen overkomen, of is dit weer één van de tekenen van verval? Maandagochtend
regende het. Overal modder en kuilen in het zandpad en ik stapte in een kuil. Languit
ging ik, plat op de snufferd. Regen en modderspetters tot in mijn haar. Hier en
daar voelde ik een blauwe plek opkomen. Maar verder viel het mee. Gewoon door
kunnen trainen. ´s Avonds een wiebelige barkruk. Klein van stuk zijn, je ene
been achter het cirkeltje gehaakt en met het andere naar de grond reiken. De
kruk helt en dan ga je. In vertraging gelukkig en nergens tegenaan. Ik zou
zeggen: de eerste lessen vallen goed doorstaan.
De rest van de week
weer redelijk getraind. Hardlopen blijft wat moeizaam gaan, de fysio ging best
goed. Sommige oefeningen kan ik wat beter en andere dingen gaan juist wat
moeilijker.
Verder afgelopen
week ook nog gelezen in een oud boek. Mysterieuze krachten in de sport. Dit
boek gaat over de kracht van je brein bij het sporten. Wat is de invloed van de
geest op de sportprestaties. Interessant om te lezen natuurlijk als het lijf je
enigszins in de steek laat. Tot dusverre helpt het me nog niet. Deze week
alleen kennisgemaakt met de werking van de zwaartekracht.
Soms vraag ik me wel
eens af of ik het gewoon los moet laten, dat willen lopen. Maar ik weet niet
hoe dat moet. Bevrijdend zal het niet zijn denk ik. Zodra je het ene hebt
losgelaten dient zich weer een volgend obstakel aan. In oktober van dit jaar
heb ik tien jaar MS, in november ben ik 25 jaar lid van Archeus. Ronde
getallen. En dus? Ach ik weet het niet. Wat maakt het uit. Vandaag heb ik weer
gelopen, zondag: natuurlijk! Natte sneeuw, koud. Maar we liepen. Niet ver, ons
kleine stukje. Traag, als altijd, want sneller kan ik niet. Minder vaak
gewandeld en daar ben ik dan weer blij om. Zolang ik nog trots ben dat ik bij
kou, sneeuw, wind toch ga trainen, als ik blij ben wanneer het ook maar ietsje
beter gaat, als ik opsta wanneer ik val dan hoef ik nog niets los te laten denk
ik. Wat je loslaat raak je kwijt.
