zondag 28 oktober 2012

De marathon

Naar de bioscoop geweest en de film gezien. Geweldige rauwe humor met een heroïsch verhaal, waarin een aantal verslonsde ongetrainde garagearbeiders een marathon gaan lopen. De maakbaarheid van het leven, in relatief korte tijd je levensstijl compleet veranderen, met tegelijkertijd een tragische component maakt het een bitterzoete film. De dag nadat we de film hadden gezien werd de marathon van Amsterdam gelopen. Volop heroïsche prestaties; wat te denken van die van Michel Butter. Hij scherpte er zondag zijn persoonlijk record aan met ruim 3 minuten en liep de marathon in een tijd van 2.09.58. Maar ook voor al die duizenden en duizenden andere deelnemers die de eindstreep weten te behalen moet zo’n prestatie  toch een geweldige ervaring zijn. Heroïsch!

Dat de deelnemers van de marathon in de film zich direct na afloop van de marathon zo gemakkelijk voortbewogen leek niet helemaal waarheidsgetrouw. Voor de meesten laat dit moment van heroïek de eerste tijd toch wel wat sporen na. Grappig om te zien hierover op televisie; Erben Wennemars was deze week te gast bij DWDD. Bij zijn favoriete t.v.-fragment liet hij het stukje zien van Michel Butter, die een paar minuten nadat hij zo geweldig over de finish was gekomen al heel monter en schijnbaar fris de pers te woord stond. Erben sprak hier zijn oprechte bewondering én verwondering over uit. Daarna kwam er een fragment van hemzelf net nadat hij een marathon had gelopen. Echt kapot en helemaal stuk beantwoordde hij vragen van de pers. Vervolgens zie je dan dat hij zittend in een rolstoel wordt weggereden. Maar evengoed, toch, geweldig om te kunnen zo’n marathon.

Zelf deze week niet zo’n goede week meegemaakt. Zondag een luie dag, met een niet al te geweldige ochtendtraining. Maandag ondanks de rust van de dag daarvoor moe, moe, moe. Hier maar aan toegegeven. Geen sportschool, geen maandagvondtraining en bijna de hele middag geslapen. Dinsdag moest ik werken. Nog steeds niet al te fit, maar het was een rustig dagje. Dus het ging wel. Woensdag voelde ik me weer prima, gewoon weer trainen en verder ook niks aan de hand. Donderdag een erg drukke dag op het werk, maar alles ok. Vrijdag erg geschrokken. Werd wakker, stond op en was totaal mijn evenwicht kwijt. Wankelde richting deur en botste half tegen de muur. Voorzichtig verder, het herstelt zich enigszins. Een beetje een onzekere dag. Ben wat voorzichtig in mijn bewegingen. Verder  weer een rustdag. Ook gisteren was ik mijn evenwicht kwijt bij opstaan. Eerst maar eens even opnieuw gaan liggen. Dan rechtop zitten en als dat gaat pas opstaan. Verder kom ik de dag goed door.

Vandaag zonder gewankel uit bed. Jan loopt een halve marathon vandaag, ik doe mijn duurloopje. Hoewel ik erg moeizaam loop, valt het me gezien de afgelopen dagen niet tegen. Zoals het er nu naar uitziet kan ik voorlopig even de wurgende angst van niet meer kunnen lopen achter me laten. De angst van wat is dit nu weer, wat gaat er komen? Rare ervaring overigens, opstaan en dan tegen de muur lopen. Vandaag heel wat muren ongemoeid gelaten en onderweg flink wat bomen gepasseerd. Best knap, je zou er zomaar tegenaan kunnen lopen. En ach, het zonnetje schijnt, de lucht is blauw!



vrijdag 19 oktober 2012

Sjakie heeft nieuwe!

Vanmiddag heb ik nieuwe hardloopschoenen gekocht. Ik bleek de andere schoenen al best lang te hebben. Dus het mocht ook wel een keertje. Het is hetzelfde type schoen geworden. Ondertussen is er een kleine verandering in de zool gekomen. Nou ja, zal allemaal goed zijn. Als ik ze aandoe voelen ze prima. Ik laat geen opnames maken van mijn lopen, geloof het wel. Ik ga ze gelijk uitproberen in de sportschool. Ze zijn nog mooi schoon, dus ik mag er nu nog binnen mee sporten. Als ik als warming-up een tijdje op de loopband ga, merk ik dat ze lekker zitten. Maar de benen gaan moeizaam. Als ik verder mijn programma afwerk hoor ik van de instructeur daar dat hij ook heeft gezien dat mijn linkerbeen niet helemaal meewerkte. Voor de rest gaat het prima. Als ik een uurtje bezig ben geweest bedenk ik dat ik mooi en stukje buiten kan lopen met mijn nieuwe schoenen. Ik heb ook compressiekousen gekocht. In de hoop dat ze voor mij ook prettig zullen zijn tijdens het lopen. Die doe ik dus eerst even aan. Het loopje wordt al snel een intervalletje. Een geval van moeizaam sjokken afgewisseld met wandelen. Maar goed, ik heb wel mooie nieuwe schoenen, het zonnetje schijnt……goed bezig Sjakie. Als ik terug kom staat er iemand van de sportschool achter de bar. Imposante torso, kale kop, mouwloos hemdje aan. Terwijl hij kopjes afdroogt zegt’ie: “Heb je wat aan je been, je loopt niet, maar huppelt!” “Nee ik heb verder niks, maar gewoon MS. Dus dat been werkt soms niet mee.”, zeg ik dan maar. “O, dan is het een ander verhaal.” En hij droogt nog maar eens een kopje af. Uitgepraat, misschien geschrokken?

Die compressiekousen zitten wel prettig trouwens. Je hebt er alleen wel een speciale techniek voor nodig om ze weer uit te krijgen. God wat ben ik bij dat er verder niemand in de kleedkamer is. Wat een drama. Maar het lukt, uiteindelijk….

Gisteren hebben we de documentaire gezien over Monique van der Vorst. Dát is pas een ander verhaal. Zij belandt als dertienjarig meisje in een rolstoel door posttraumatische dystrofie als gevolg van een operatie, waardoor zij verlamd raakte en haar rechterknie niet meer goed functioneerde. In 2008 kreeg ze een ongeluk, waarna sommige artsen beweerden dat ze een incomplete dwarslaesie had ter hoogte van de vierde borstwervel. Ze ontwikkelt zich tot een zeer talentvolle handbikester. Na een nieuw ongeval begin 2010 kreeg Van der Vorst geheel onverwacht weer gevoel in haar benen. Er zou bij nader inzien sprake zijn geweest van een conversiestoornis in plaats van een dwarslaesie. Een conversiestoornis is een psychische aandoening die zich op verschillende manieren kan uiten. De oorzaak ligt in acute stress door angst of woede die de persoon niet kan verwerken. Door de spanningen die hierbij optreden, schakelen de hersenen bepaalde lichamelijke functies uit, zodat de patiënt de stress niet meer ervaart. Hierdoor ontstaat het beeld dat kan lijken op een neurologische ziekte. Tijdens de documentaire gisteren zien we Monique weer lopen en trainen onder begeleiding van een revalidatiearts. Ze vertelt dat ze na moet denken hoe ze moet lopen en hoe ze haar benen moet voortbewegen. Ze moet echt weer leren lopen en nadenken over de aansturing van haar benen. Ergens herken ik er een beetje in. Ook als ik zie hoe ze haar benen optilt en weer neerzet komt me dat bekend voor. Het akelige van een conversiestoornis is dat het ook weer terugvallen kent. Inmiddels zit Monique weer in een rolstoel en maakt ze een minder goede periode door. Hoe frustrerend en moeilijk. Ach, laat me dan nog maar een beetje ‘rondhuppelen’ op mijn nieuwe schoenen. Zo bekeken zijn het toch wel wondersloffen.

 

 

 

 

woensdag 17 oktober 2012

Drie maand door

Vandaag is er weer een nieuwe lading copaxone afgeleverd bij mij. Kan ik weer drie maanden dagelijks spuiten en hopen dat het goed werk doet. Het leveren van die medicijnen is overigens wel heel super geregeld. Net als je bedenkt dat je de spuiten bijna op hebt krijg je een telefoontje. Er wordt een afspraak gemaakt wanneer de nieuwe levering kan plaatsvinden. Dit keer dus vandaag tussen één en vijf. Een dag van tevoren krijg je een mailtje met de bevestiging van de afspraak en op de dag zelf nog een mailtje met het uurstijdvak van bezorgen. Een half uur van tevoren nog een sms-je met het verwachte tijdstip waarop de chauffeur zal arriveren. Ergens doet dit hele verhaal me altijd denken aan de mop van de man met de bloedende vinger, die telkens dichterbij komt. Uiteindelijk hoeft de chauffeur geen pleister, maar alleen een krabbeltje op zijn, ja hoe heet zo’n ding eigenlijk? Ach zo’n apparaatje waarop je met een plastic pen op een glasplaatje probeert te schrijven. En dat het dan opgeslagen wordt. Valt ook nog niet mee eigenlijk. Maar niemand kan dat fatsoenlijk, zegt de chauffeur. Dus hij doet niet moeilijk en ik krijg de doosjes spuiten. Weer drie maand verder. Benieuwd hoe het er dan voor staat. Dan hebben we de crosslopen in Aalten weer gehad, de Keiloop en de Nieuwjaarsloop. En ik zal niet meedoen, tenzij er iets wonderbaarlijks gebeurt. Vanochtend getraind met Hanne. Weinig wonderbaarlijks wat training betreft. Tenzij je het wonderbaarlijk noemt dat Hanne vrijwillig in haar vakantie met mij mee gaat trainen. Dat is wel super natuurlijk! Mijn lopen was niet echt om over naar huis te schrijven. Maar ja, alles went. Wel een mooi rondje trouwens. Van ons uit naar de vuilnisbelt, een rondje eromheen en door het bos weer terug. Vanochtend vaak gewandeld tijdens ons loopje. Was ook nodig, want ik tilde mijn benen niet genoeg op. Als ik een stukje wandel herstelt zich dat een beetje. Ik vind het nog steeds raar dat ik dat dus niet meer goed kan, hardlopen. Maar je benen goed optillen bij het hardlopen is toch wel enigszins van belang. Gelukkig is het al lang geleden dat ik heb moeten ondervinden wat het gevolg is als je je benen niet voldoende optilt. Vooral met hobbelige paadjes, kuilen en boomwortels kan dat wel eens verkeerd gaan. Binnenkort maar eens nieuwe schoenen kopen. Onder deze zit al een stukje nieuwe zool, maar nu vertoont ook het bovenwerk slijtage. Nieuwe hardloopschoenen kopen zorgt altijd voor een goed gevoel. Het is een stukje vertrouwen hebben in de toekomst. Nadat ik mijn diagnose kreeg in 2005 wist ik niet of het wel nut zou hebben om nieuwe schoenen te kopen. Ondertussen heb ik al heel wat paren versleten. Nou gaat dat ook wel iets sneller, maar ja. Nu nog hopen dat de nieuwe schoenen een soort wondersloffen van Sjakie blijken te zijn.

woensdag 3 oktober 2012

Het nieuwe 'goed'


Nog steeds regelmatige trainingen. Goed bezig. Er wordt me vaak gevraagd hoe het gaat tijdens de training. Voordat ik het in de gaten heb begin ik dan al weer uit te leggen dat het hardlopen nog steeds niet helemaal naar wens gaat. Dat ik tijdens de training vaak wat last krijg van mijn been. Soms wat meer, soms wat minder moeite heb om het genoeg op te tillen. Na de training van afgelopen maandag fietste ik naar huis en dacht hier nog even over na. Onder invloed van endorfinen, licht euforisch zoals altijd na een training, bedacht ik dat het eigenlijk toch wel erg goed gaat. Dat het misschien niet nodig is om me te meten aan mijn hardloopstandaard van vroeger. Dus heb ik besloten dat het goed gaat als ik gewoon een beetje meedoe. En het gaat ook best beter. Helemaal niet nodig om elke keer te bedenken wat er allemaal beter kan. Of er aan toe te voegen: voor mijn doen, of naar omstandigheden.

Vergeleken met mijn slechte periode afgelopen december gaat het al helemaal geweldig. Energie genoeg om alles te doen wat ik wil doen. Neemt niet weg dat ik wel wil, dat het nóg beter gaat. Maar wil eigenlijk niet elke hardloper dit. De motivatie om door te trainen….. Maar gewoon ‘goed’ zeggen en dat vooral ook vinden is misschien ook geen slecht plan. Verder bevallen me de intervaltrainingen bij de club nog het best. Intervaltraining is namelijk goed op elk niveau te doen. En het stukje rust tussendoor zorgt ervoor dat ik  minder last heb van het gesleep. Op de sportschool sta ik tegenwoordig ook wel eens eventjes op de loopband. Eerst leek me dat niks. Maar na een wat aarzelende start, vind ik het nu toch wel leuk. Het is toch leuk om te proberen even op snelheid van weleer te lopen. Een paar minuutjes dan, langer lukt niet. Meer dingen van ‘goed’: geen tintelingen, stabiel op de been, geen bovenmatige spierpijn, voldoende energie, evenwicht ok. Eerlijk gezegd kunnen die aanhalingstekens ook wel weg, gewoon goed! En dan hebben we het alleen nog maar over goed, wat betreft mijn lichamelijke conditie. Nou, dat is toch op z’n minst halfvol.

( ben wel wezen trainen vanochtend, dus gemoedsstemming enigszins gekleurd)