Zondag vandaag. Dus de dag weer begonnen
met een rondje. Het hardlopen gaat niet slechter, het gaat niet beter. Saai wordt
het. We zitten inmiddels weer in de laatste weken van het jaar. De donkerste dag
van het jaar is weer geweest. We hebben het zelfs overleefd met z’n allen. De
wereld is ook dit keer nog niet vergaan. Vanaf nu elke dag weer wat lichter. Toch
blijven het grijzige dagen zo vlak voor kerst. Tijd voor wat inmiddels vaste
tradities lijken te worden. Weer tijd voor Serious Request. Vorig jaar om deze
tijd schreef ik over Serious MS. Gelukkig is daar nu geen sprake van. Hoewel ik
op hardloopgebied nog wel wensen en dromen heb, heeft alles zich in de loop van
het jaar weer helemaal hersteld. Maar ook dit jaar geen Keiloop voor mij. Of nou ja, een beetje. Ik doe dan wel niet mee, maar zal er toch zijn. Kijken,
aanmoedigen en als het een beetje redelijk weer is, ga ik er op de mountainbike
naar toe. Toch een beetje sportief. Er wordt me wel eens gevraagd om over de
toekomst na te denken. Maar dat heeft zo weinig zin. Wat ik juist geleerd heb
is om met de dag te leven. Blij, of in ieder geval tevreden proberen te zijn
met de dingen die goed gaan. Geen plannen of ambities voor de toekomst. Maar
vooral ook geen zorgen, of voorzorgsmaatregelen. Alleen probeer ik zo gezond
mogelijk te leven. Goed eten, veel bewegen, op tijd rust. Maar verder heeft het
geen zin. Ik kan daarmee een mogelijk toekomstige terugval niet voorkomen. Ik
voel mij beter als ik er vol tegenaan ga. Alles doen wat gaat. Sportschool,
werken, hardlooptrainingen, 10.000 stappen per dag. Doorgaan. De dood of de
gladiolen. Niet dat ik weet wat ik me daar bij voor moet stellen, maar het
klinkt aardig.