zondag 30 december 2012

Keiloop 2012

Al weer een jaartje verder. Ook vorig jaar ben ik bij de Keiloop wezen kijken. Dat was nog eens een slechte tijd toen. Op dat moment zat ik middenin een terugval. Ik had erg zware benen, kon ze amper optillen en had behoorlijk wat coördinatieproblemen. Ik herinner me nog dat er op de grond een rood/wit lint lag gespannen om de grens van de parkeerplaats aan te geven. Zelfs hierover heen stappen vond ik moeilijk. De daarop volgende week kreeg ik een kuur van methyl-prednisolon. Gelukkig hielp dit gelijk, zodat ik de week daarna al weer fris en fruitig aan het werk kon. Het algehele herstel duurde langer en ook de mentale klap kwam behoorlijk aan. Ook dit ging over, totdat het weer te hanteren was. Maar de Keiloop…nee, ook dit jaar wordt het niets. Toch kan ik er niet wegblijven. Het hoort bij de vaste punten in het jaar. Lastig is dat vele van dit soort markeringen zijn gelinkt aan hardlopen. Vanochtend ben ik al vroeg op de mountainbike gestapt. Naar een hardloopwedstrijd kijken als je zelf niet mee kunt doen is minder erg als je toch al gesport hebt. Voor mij tenminste. Dus toen ik in Meddo aankwam had ik al een uur flink doorgetrapt. Weer veel bekenden. Vele vragen: “Loop je de vijf?, loop je de tien, de halve?” O, wat zou ik het graag doen. Maar het is zoals het is.

Zo’n lange hardloopgeschiedenis, zoveel hardloopfamilie, zoveel hardloopvrienden, bekenden. Het kan niet worden gewist of uit de weg worden gegaan. Dus gaan we er toch maar vol in mee. Dat gaat, het is leuk. Bitterzoet.

En het valt ook nog wel mee. Gisteren al vast getraind, omdat ik vandaag wilde kijken. Conditie als een paard, aan uithoudingsvermogen geen gebrek, laat naar bed, vroeg weer op. En bijna weer een nieuw jaar. Kom maar op 2013, keileuk!

 

zondag 23 december 2012

Gladiolen


Zondag vandaag. Dus de dag weer begonnen met een rondje. Het hardlopen gaat niet slechter, het gaat niet beter. Saai wordt het. We zitten inmiddels weer in de laatste weken van het jaar. De donkerste dag van het jaar is weer geweest. We hebben het zelfs overleefd met z’n allen. De wereld is ook dit keer nog niet vergaan. Vanaf nu elke dag weer wat lichter. Toch blijven het grijzige dagen zo vlak voor kerst. Tijd voor wat inmiddels vaste tradities lijken te worden. Weer tijd voor Serious Request. Vorig jaar om deze tijd schreef ik over Serious MS. Gelukkig is daar nu geen sprake van. Hoewel ik op hardloopgebied nog wel wensen en dromen heb, heeft alles zich in de loop van het jaar weer helemaal hersteld. Maar ook dit jaar geen Keiloop voor mij. Of nou ja, een beetje. Ik doe dan wel niet mee, maar zal er toch zijn. Kijken, aanmoedigen en als het een beetje redelijk weer is, ga ik er op de mountainbike naar toe. Toch een beetje sportief. Er wordt me wel eens gevraagd om over de toekomst na te denken. Maar dat heeft zo weinig zin. Wat ik juist geleerd heb is om met de dag te leven. Blij, of in ieder geval tevreden proberen te zijn met de dingen die goed gaan. Geen plannen of ambities voor de toekomst. Maar vooral ook geen zorgen, of voorzorgsmaatregelen. Alleen probeer ik zo gezond mogelijk te leven. Goed eten, veel bewegen, op tijd rust. Maar verder heeft het geen zin. Ik kan daarmee een mogelijk toekomstige terugval niet voorkomen. Ik voel mij beter als ik er vol tegenaan ga. Alles doen wat gaat. Sportschool, werken, hardlooptrainingen, 10.000 stappen per dag. Doorgaan. De dood of de gladiolen. Niet dat ik weet wat ik me daar bij voor moet stellen, maar het klinkt aardig.

woensdag 5 december 2012

Ik ben gewoon blij man!

Het gaat goed met de stappenteller. Ik vind het nog eens leuk ook. Het is me tot nu toe elke dag nog gelukt om minstens 10.000 stappen te zetten. Ik had altijd verwacht dat ik tijdens mijn werk ook heel wat stappen zou maken, maar dat valt dus vies tegen. Het werken in de kinderopvang en zeker op de babygroep speelt zich natuurlijk af op een relatief kleine ruimte. Na een dagje werken zit ik op ongeveer 2500 tot 3000 stappen. Nou ja zit, dan ga ik daarna ook nog maar stappen. In de eerste week maakte ik ook een flinke wandeling na mijn werkdag. Vier kilometer heen, rustpauze en dan vier kilometer terug. Nou, dat heb ik geweten! Op de terugweg ontwikkelde ik een soort dronkemansloop, waarbij het wel erg moeilijk werd om recht te lopen en om mijn benen op te tillen. Ook bij wandelen dus een beperkte afstand. Waarbij ik natuurlijk wel als kanttekening moet geven dat ik een drukke werkdag achter de rug had van 9 uur. Weliswaar niet zoveel gelopen, maar wel met veel bukken, tillen, knielen en zo. Toch lijkt al dat extra gewandel me wel goed te doen. Mijn laatste hardlooptrainingen gingen zeker niet slechter, misschien zelfs wel een beetje beter.

Als je de 10.000 stappen hebt gehaald verschijnt er op je stappenteller een klein juichend poppetje. En daar doe je het dan voor, zekers! Op de één of andere manier staat mijn poppetje voor Churandy Martina. In gedachten hoor ik hem dan zeggen:”Ik ben gewoon blij man!” Zou het niet leuk zijn als er stappentellers waren met zijn afbeelding bij de 10.000? Deze week zag ik DWDD, waarbij Martina te gast was. Zo leuk om fragmenten te zien van hem. De reacties die hij geeft na zijn prestaties tijdens de Olympische Spelen, geweldig!

Ik moet het nog van mijn eenvoudige poppetje hebben, maar denk toch aan Martina: “Ik ben gewoon blij man!” En dat ben ik dan ook, elke dag weer gehaald.