Sotsji

Wat was het genieten de afgelopen weken. Al die medailles die er behaald zijn, echt geweldig. Meegeleefd en in spanning meegekeken. Vreugde en verdriet, wat lag het dicht bij elkaar. Er waren langgekoesterde dromen die uitkwamen, maar ook dromen die niet bewaarheid werden Uiteengespatte dromen. De blijdschap om brons, het verdriet om zilver. Uitzinnige vreugde bij goud, natuurlijk! Het verschil in verwachtingen voor de start. De druk van buitenaf, de wilskracht in de sporters zelf. Mooie momenten, maar ook vervlogen dromen.  

Een wereld die ver van de mijne ligt, maar me wel erg intrigeert. Hoe zou het zijn om zo’n topprestatie te kunnen leveren. Te presteren in een wereld waar zelfs een duizendste van een seconde telt. Niet voor te stellen. Vervlogen dromen, dat dan weer wel. Bijstellen van mijn verwachtingspatroon, ik ben er supergoed in geworden, al zeg ik het zelf. Een stapje terug en me weer richten op iets nieuws.

Voor onze atletiekvereniging AV- Archeus zit er op korte termijn wel iets heel moois aan te komen. We kunnen ons echt richten op iets nieuws. Als het goed is ligt er aan het eind van het jaar een officiële 400-meter atletiekbaan met een volwaardige atletiekaccommodatie! Over het uitkomen van dromen gesproken. Toen ik begon met hardlopen was ik lid van de Utrechtse atletiekvereniging Vitesse. In Utrecht was het vanzelfsprekend om op een echte atletiekbaan te trainen. Ik trainde daar twee keer in de week. De vierhonderdmeters, tweehonderdmeters, achthonderd. Het echte intervalwerk. Ik had destijds bij de trainingen een losse stopwatch bij me, om de tijd te klokken. Raar lijkt dat nu, maar het was wel zo. Of horloges met een goede stopwatchfunctie toen nog niet zo gangbaar waren? Misschien was dat zo, iedereen had een losse stopwatch.. Ergens op het middenveld hadden we de loopscholing en de oefeningen. Zware oefeningen! Veel voor de buikspieren, rompstabiliteit. Wat ik toen voor tijden had op de verschillende afstanden, ik weet het niet meer. Is misschien maar goed ook, het verschil hoeft niet zo pijnlijk duidelijk te zijn.

Voor de Winterswijkse droom moet nog wel veel geld vergaard worden. Dit gaat gebeuren door het organiseren van een superloterij. Ik hoop zo dat het allemaal gaat lukken, want winnen we dan niet allemaal de hoofdprijs? Een Winterswijkse baan, hoe geweldig is dat?

Kan iedereen weer dromen van nieuwe clubkampioenschappen en nieuwe clubrecords. Persoonlijke records, wedstrijden op eigen baan, wedstrijden vanaf eigen baan.

Of voor mij dan, gewoon een paar rondjes op de baan. Gaaf!

 

American dream

Sta ik toch zomaar weer eens in de krant. Dat komt omdat ik vorige week een mailtje kreeg van American Star Books. Hierin lieten ze weten dat ze via Google achter mijn e-mailadres waren gekomen en dat ze geïnteresseerd waren in mijn boek, Doorlopen, Hardlopen met MS. Ze wilden het wel in het Engels vertalen en uitgeven in Amerika. Een journalist pikte dit nieuwtje op en schreef er een PS-je over. Hij begint dit stukje met: “Wie droomt er niet van? Een bestseller worden in Amerika.”  Eh,.. ik dus. Zou best leuk zijn, mijn boek in het Engels en dan verkopen in Amerika, maar om nou te zeggen dat dit een echte droom is. Neuh, daar had ik nog nooit over nagedacht. De ultieme American Dream zou voor mij toch wel zijn als ik de marathon van New York zou lopen. Tussen al die mensen, allemaal met hetzelfde doel. Fris beginnen, lopen, lopen, afzien, de man met de hamer en toch doorgaan. Dat het publiek langs de kant je de laatste meters toeschreeuwt: “Go Jolanda go, you can do it!”

Maar ach, als dat dan niet gaat lukken zou inderdaad die bestseller een leuke goedmaker zijn. Gaat niet gebeuren, want ik laat me niet verleiden tot het tekenen van een contract. Ook al zou er geen addertje onder het gras zitten, dan nog is het natuurlijk ijdele hoop om daar goed te verkopen.

Toch maar blijven dromen van de New York Marathon dan. Ligt natuurlijk wel heel ver buiten bereik. Vandaar dat ik ook kleinere dromen koester. Toch weer langere stukken aan één stuk kunnen lopen. Met twee benen tegelijk opspringen. Ergens bovenop springen. Op één been staan, zonder om te vallen Een bal doorgeven rond je geheven been.  Nog steeds niet omvallen. Met twee benen tegelijk achteruit bovenop een step springen. Dat durf ik niet. Met twee benen tegelijk achteruit springen over een klein obstakel lukt wel. Maar ik moet hoger kunnen springen. Zowel voor- als achteruit. Ach je leert vanzelf je dromen en verlangens bijstellen. En wat weet zo’n journalist daar nou van…. bestseller in Amerika.