Mag ik dan bij jou?

Het gaat niet zo geweldig. Niet dramatisch, dat ook weer niet, maar toch. Hardlopen gaat al een aantal weken niet goed. Daar baal ik van. Maar ook verder vertrouw ik het niet helemaal. Sinds dit weekend heb ik een pijnlijke nek en ook verder beweeg ik wat moeizaam. Soms voel ik me wat wankel, maar dan denk ik weer dat iedereen dat wel eens heeft. Of toch niet?

Hoe dan ook, ik ben niet op mijn best.

En daar word ik dan erg somber van. Soms zet ik het ook van me af. Vandaag erg veel scootmobielen in het straatbeeld. Of in het mijne? Dan probeer ik weer rustig te denken: …zie, constateer en laat gaan.

Vandaag kreeg Claudia de Breij een platina plaat in DWDD voor haar liedje Mag ik dan bij jou? Mooi liedje ook. Zo voel ik me ook wel een beetje. Als het dan weer misgaat, er een nieuwe terugval komt, mag ik dan bij jou? Mag ik dan bij jou schuilen,  als het nergens anders kan? En als ik moet huilen,
Droog jij m’n tranen dan?

Nou ja zeg, zo kan’ ie wel weer, muts! Niks aan de hand, gewoon een stijve nek, wat spierpijn en verder ook niet al te vlot.

Afgelopen zondag ging mijn duurloopje niet geweldig. Moest erg veel wandelen tussendoor. Ik dacht nog dat het van de body-balance van zaterdag kwam. Dat was trouwens erg leuk. Dit keer hadden we het buiten bij het strandbad. Wat een bijzondere ervaring! Naast de muziek, ook de natuurgeluiden. Het zonnetje kwam door en gaf een prachtig uitzicht op het water. Zand, overal zand. Het strandje dat schuin afloopt, maakte het ook wel zwaarder. Dus wat dat betreft reden genoeg om spierpijn te hebben.

Vanochtend getraind met de groep. Ging vrij waardeloos. Vandaag kon ik zelfs het rustige tempo bij inlopen niet volhouden. We hadden een inloopschema met afwisselend stevig wandeltempo en rustig joggen. Maar mijn lopen laat zich op dit moment niet meer in schema’s vangen.

Het is lastig om te beschrijven wat het betekent als het even niet zo lekker gaat. Hoewel ik probeer om dingen te nemen zoals ze zijn komt er toch wel een beetje angst bij kijken.  Een mens lijdt toch het meest,door het lijden dat men vreest. Leuker is het om positieve geluiden te laten horen. Vanmiddag moest ik een eind fietsen. Zware benen, wind tegen. Eerst even wankel als ik van de fiets af kom. Maar dat herstelt zich ook wel snel. Ik had natuurlijk ook met de auto kunnen gaan, tsja eigenwijs.

Maar morgen zal het vast wel beter gaan. Denk ik, hoop ik. Op tijd naar bed, lekker slapen. Gewoon doorgaan met ademhalen. Dat is trouwens wel vrij essentieel. Als je bedenkt dat ademhalen eigenlijk het enige echt belangrijke is kan er verder eigenlijk ook nog een heleboel.