Ongeduld

Eigenlijk vind ik het nou wel even weer mooi geweest. Afgelopen week heb ik nog steeds niet gesport en ben ik zelfs thuisgebleven van het werk. Omdat het maandag nog steeds niet zo goed voelde had ik mijn verpleegkundige maar eens gemaild. Naar aanleiding van die mail vond ze het verstandig om bloedonderzoek te doen en om die week een afspraak te maken. Ik had ook wat twijfels of ik er wel verstandig aan deed om te gaan werken, dus ook maar even telefonisch contact. Ze vond dat het beter was om toch even thuis te blijven. Dus, daar zit ik dan thuis. Niks aan. Veel tijd om te piekeren. Lezen, zitten. Dus…………..

Dinsdag bloed laten prikken. Zie ik dat er ook urineonderzoek moet worden gedaan. Bij de balie krijg ik een potje mee. Op naar de toiletten. “Is het gelukt?”, vraagt ze vrolijk als ik terugkom met het potje. Natuurlijk, een plasje doen lukt nog wel. Ik mag het bij het bloedprikken inleveren aan de verpleegster. Tot die tijd nog even plaatsnemen in de wachtkamer. Daar zit ik dan met mijn potje pies in een volle wachtruimte. Snel stop ik het weg in mijn tas. Drie buisjes bloed en mijn potje pies lichter verlaat ik het ziekenhuis. Donderdag zie ik mijn verpleegkundige. Ze heeft de uitslag van het bloed- en urineonderzoek. Alles ziet er prima uit. Niks bijzonders aan de hand. Geen ontstekingen of infecties, lever- en nierwaardes in orde. Mooi.

We praten over mijn klachten. Er zijn geen nieuwe, voor mij onbekende klachten of uitvalsverschijnselen. Dus op zich is dat gunstig. Niets wijst op een echte terugval. Maar ja, vervelend is het wel natuurlijk. De laatste tijd word ik ’s nachts vaak wakker van pijn. Mijn nek is dan stijf en pijnlijk, maar ook andere spieren voelen niet al te prettig. Vaak neem ik paracetamol en dan slaap ik wel weer. De afgelopen weken ben ik ook wat sneller vermoeid, niet zo’n wonder natuurlijk als je wat onrustig slaapt. Mijn verpleegkundige heeft overleg gehad met mijn neuroloog hierover. Er zijn verschillende medicijnen waar we nu aan zouden kunnen denken. Medicijnen tegen de vermoeidheid, maar daar voel ik eigenlijk niet zo voor. Ik was namelijk nooit echt moe, heb meestal vrij veel energie. Maar ik word nu wel moe. Moe van slecht slapen, van het somberen, van het niet-sporten. Er is nog een mogelijkheid. Een medicijn dat helpt tegen zenuwpijn, spier- en gewrichtspijn en helpt de stemming verbeteren. Nou doe me die dan maar. Alsof je een halfje bruin kiest bij de bakker.

Is niet waar natuurlijk, ik overdrijf. We hebben het er wel uitgebreid over. De werking, de eventuele bijwerkingen. Ik krijg een heel lage dosis voorgeschreven en na twee weken wordt er een belafspraak gepland om te kijken hoe het gaat. Het heeft ook even tijd nodig om te kunnen zeggen of het wat doet voor mij.  In de bijsluiter staat een lange lijst bijwerkingen vermeld. Gek genoeg kunnen sommige bijwerkingen hetzelfde zijn als waar het middel voor wordt gebruikt. Ook nog even op de computer gekeken naar ervaringen van mensen met dit medicijn. Wisselend: positief, negatief wel of geen last van bijwerkingen. Dus gewoon maar beginnen en afwachten. Vooral niet teveel lezen hierover. En wat doen we ondertussen? Ik heb mijn stappentellertje weer voor de dag gehaald. Een klein rondje gewandeld, ruim 3700 stappen. Dat is ongeveer 2,5 kilometer. Rond de 2700 stappen achter elkaar begin ik mijn been te voelen en op het laatst loop ik een beetje raar. Dat is nog niet helemaal zoals het wezen moet. Verder ga ik volgende week maar weer naar de sportschool denk ik. Weer aan het werk.

Gisteravond heb ik mijn eerste pilletje genomen. Ik kan niet zeggen dat ik er echt wat van heb gemerkt. Is ook lastig te zeggen na één zo’n pilletje. Het maakt ongeduldig, ongedurig. Antwoorden en zekerheden, dat wil een mens.