American dream

Sta ik toch zomaar weer eens in de krant. Dat komt omdat ik vorige week een mailtje kreeg van American Star Books. Hierin lieten ze weten dat ze via Google achter mijn e-mailadres waren gekomen en dat ze geïnteresseerd waren in mijn boek, Doorlopen, Hardlopen met MS. Ze wilden het wel in het Engels vertalen en uitgeven in Amerika. Een journalist pikte dit nieuwtje op en schreef er een PS-je over. Hij begint dit stukje met: “Wie droomt er niet van? Een bestseller worden in Amerika.”  Eh,.. ik dus. Zou best leuk zijn, mijn boek in het Engels en dan verkopen in Amerika, maar om nou te zeggen dat dit een echte droom is. Neuh, daar had ik nog nooit over nagedacht. De ultieme American Dream zou voor mij toch wel zijn als ik de marathon van New York zou lopen. Tussen al die mensen, allemaal met hetzelfde doel. Fris beginnen, lopen, lopen, afzien, de man met de hamer en toch doorgaan. Dat het publiek langs de kant je de laatste meters toeschreeuwt: “Go Jolanda go, you can do it!”

Maar ach, als dat dan niet gaat lukken zou inderdaad die bestseller een leuke goedmaker zijn. Gaat niet gebeuren, want ik laat me niet verleiden tot het tekenen van een contract. Ook al zou er geen addertje onder het gras zitten, dan nog is het natuurlijk ijdele hoop om daar goed te verkopen.

Toch maar blijven dromen van de New York Marathon dan. Ligt natuurlijk wel heel ver buiten bereik. Vandaar dat ik ook kleinere dromen koester. Toch weer langere stukken aan één stuk kunnen lopen. Met twee benen tegelijk opspringen. Ergens bovenop springen. Op één been staan, zonder om te vallen Een bal doorgeven rond je geheven been.  Nog steeds niet omvallen. Met twee benen tegelijk achteruit bovenop een step springen. Dat durf ik niet. Met twee benen tegelijk achteruit springen over een klein obstakel lukt wel. Maar ik moet hoger kunnen springen. Zowel voor- als achteruit. Ach je leert vanzelf je dromen en verlangens bijstellen. En wat weet zo’n journalist daar nou van…. bestseller in Amerika.