Sotsji

Wat was het genieten de afgelopen weken. Al die medailles die er behaald zijn, echt geweldig. Meegeleefd en in spanning meegekeken. Vreugde en verdriet, wat lag het dicht bij elkaar. Er waren langgekoesterde dromen die uitkwamen, maar ook dromen die niet bewaarheid werden Uiteengespatte dromen. De blijdschap om brons, het verdriet om zilver. Uitzinnige vreugde bij goud, natuurlijk! Het verschil in verwachtingen voor de start. De druk van buitenaf, de wilskracht in de sporters zelf. Mooie momenten, maar ook vervlogen dromen.  

Een wereld die ver van de mijne ligt, maar me wel erg intrigeert. Hoe zou het zijn om zo’n topprestatie te kunnen leveren. Te presteren in een wereld waar zelfs een duizendste van een seconde telt. Niet voor te stellen. Vervlogen dromen, dat dan weer wel. Bijstellen van mijn verwachtingspatroon, ik ben er supergoed in geworden, al zeg ik het zelf. Een stapje terug en me weer richten op iets nieuws.

Voor onze atletiekvereniging AV- Archeus zit er op korte termijn wel iets heel moois aan te komen. We kunnen ons echt richten op iets nieuws. Als het goed is ligt er aan het eind van het jaar een officiële 400-meter atletiekbaan met een volwaardige atletiekaccommodatie! Over het uitkomen van dromen gesproken. Toen ik begon met hardlopen was ik lid van de Utrechtse atletiekvereniging Vitesse. In Utrecht was het vanzelfsprekend om op een echte atletiekbaan te trainen. Ik trainde daar twee keer in de week. De vierhonderdmeters, tweehonderdmeters, achthonderd. Het echte intervalwerk. Ik had destijds bij de trainingen een losse stopwatch bij me, om de tijd te klokken. Raar lijkt dat nu, maar het was wel zo. Of horloges met een goede stopwatchfunctie toen nog niet zo gangbaar waren? Misschien was dat zo, iedereen had een losse stopwatch.. Ergens op het middenveld hadden we de loopscholing en de oefeningen. Zware oefeningen! Veel voor de buikspieren, rompstabiliteit. Wat ik toen voor tijden had op de verschillende afstanden, ik weet het niet meer. Is misschien maar goed ook, het verschil hoeft niet zo pijnlijk duidelijk te zijn.

Voor de Winterswijkse droom moet nog wel veel geld vergaard worden. Dit gaat gebeuren door het organiseren van een superloterij. Ik hoop zo dat het allemaal gaat lukken, want winnen we dan niet allemaal de hoofdprijs? Een Winterswijkse baan, hoe geweldig is dat?

Kan iedereen weer dromen van nieuwe clubkampioenschappen en nieuwe clubrecords. Persoonlijke records, wedstrijden op eigen baan, wedstrijden vanaf eigen baan.

Of voor mij dan, gewoon een paar rondjes op de baan. Gaaf!