Gladiolen

Zondag vandaag. Dus de dag weer begonnen met een rondje. Het hardlopen gaat niet slechter, het gaat niet beter. Saai wordt het. We zitten inmiddels weer in de laatste weken van het jaar. De donkerste dag van het jaar is weer geweest. We hebben het zelfs overleefd met z’n allen. De wereld is ook dit keer nog niet vergaan. Vanaf nu elke dag weer wat lichter. Toch blijven het grijzige dagen zo vlak voor kerst. Tijd voor wat inmiddels vaste tradities lijken te worden. Weer tijd voor Serious Request. Vorig jaar om deze tijd schreef ik over Serious MS. Gelukkig is daar nu geen sprake van. Hoewel ik op hardloopgebied nog wel wensen en dromen heb, heeft alles zich in de loop van het jaar weer helemaal hersteld. Maar ook dit jaar geen Keiloop voor mij. Of nou ja, een beetje. Ik doe dan wel niet mee, maar zal er toch zijn. Kijken, aanmoedigen en als het een beetje redelijk weer is, ga ik er op de mountainbike naar toe. Toch een beetje sportief. Er wordt me wel eens gevraagd om over de toekomst na te denken. Maar dat heeft zo weinig zin. Wat ik juist geleerd heb is om met de dag te leven. Blij, of in ieder geval tevreden proberen te zijn met de dingen die goed gaan. Geen plannen of ambities voor de toekomst. Maar vooral ook geen zorgen, of voorzorgsmaatregelen. Alleen probeer ik zo gezond mogelijk te leven. Goed eten, veel bewegen, op tijd rust. Maar verder heeft het geen zin. Ik kan daarmee een mogelijk toekomstige terugval niet voorkomen. Ik voel mij beter als ik er vol tegenaan ga. Alles doen wat gaat. Sportschool, werken, hardlooptrainingen, 10.000 stappen per dag. Doorgaan. De dood of de gladiolen. Niet dat ik weet wat ik me daar bij voor moet stellen, maar het klinkt aardig.