Zaterdag
ben ik niet naar de body-balance geweest. We zijn namelijk op vakantie. Bij
uitstek de gelegenheid om eens de balans op te maken van de body trouwens.
Herinneringen komen voorbij van vorige vakanties. Wat deed ik toen? Maar vooral
hoe liep het toen? Gek eigenlijk, al jaren is alles gerelateerd aan lopen.
Scherpe herinneringen aan looptraining. Altijd schoenen mee.
Dit
jaar Katwijk. Een erg klein rondje, van de camping af over het duin en langs
het strand weer terug. Half uurtje. Misschien ga ik wel elke dag. Maak ik
tenminste nog een beetje kilometers. Vorig jaar een stukje langs het Gardameer,
lastige trappetjes. Het jaar daarvoor in Portugal, niet gelopen. Gelijk in de
drukte, erg warm en gladde hellingen. Drie jaar terug ook Katwijk, weinig
gelopen. Rotjaar, met aan het eind van dat jaar een flinke terugval. De jaren
daarvoor voetstappen in Engeland, op Rhodos, nog een keer Portugal rustiger
plekje veel gelopen, Tenerife, Denemarken.
Hoe
is het eigenlijk met je MS vroeg me laatst iemand. Mijn MS. mijn MS…. hoezo van
mij? Daar heb ik nog wat moeite mee, dat’ ie van mij is. Nou strikt genomen
klopt het natuurlijk wel. Ik heb nou eenmaal MS. En er is geen MS hetzelfde
ook. Maar hoe het er nou eigenlijk mee is, zo lastig te meten. Wat gaat minder,
welke signalen komen vertraagd of niet meer aan. Waar is de myelinelaag
onherstelbaar beschadigd, zodat beweging of coördinatie lastiger wordt. Wat ik
als meest vervelend ervaar is altijd weer het op den duur niet meer goed op
kunnen tillen van de benen. Dat merk ik het eerste bij het hardlopen, maar ook
bij lang achter elkaar wandelen trouwens. Maar dan valt dat weer niet zo op,
want dat doe ik bijna nooit aan één stuk. Verder zijn trappetjes zonder leuning
moeilijk te doen en het lopen met in beide handen een vol kopje of glas. Zonder
te knoeien dan! En dansen dat kan ik ook niet meer. Dat is best jammer, maar
hoe vaak komt dat nou nog voor. Dat je ergens komt waar gedanst wordt. Het
bovenlijf bewegen op muziek gaat wel, maar die benen! Het voelt alsof beeld en
geluid niet helemaal synchroon willen. Uit de maat zonder dat je het in de
gaten hebt is misschien niet zo erg, voor jezelf dan. Uit de maat omdat het
lijf niet wil is niet echt leuk. Maar ach, is ook het ergste niet. Lang achter
elkaar staan, ook niet fijn.
Dus
hoe gaat het met mijn MS? Valt mee na negen jaar. Als je dan toch MS moet
hebben kun je misschien nog het beste die van mij hebben. Tot nu toe dan, want
de toekomst blijft ongewis natuurlijk.
Dat
is nog best lastig. Proberen om te doen wat goed is voor je lijf. Want je weet
het niet. Heb je daar invloed op, of is het maar gewoon dat wat je toekomt.
Volstrekte willekeur. Ik heb vandaag een boek gekocht over de werking van het
brein. Dat vind ik dan wel weer leuk. Niet dat ik er zoveel wijzer van word
hoor. Wel dat de werking van het brein erg ingewikkeld is, maar dat is wel
bekend. Er zijn zoveel connecties in een
gemiddeld volwassen brein dat als je er elke seconde één telde, je pas over
meer dan drie miljoen jaar klaar zou zijn. Dus nee, ik weet het niet hoe het
met mijn MS is.
Laat
staan dat ik weet wat ik moet doen om te zorgen dat het goed blijft gaan.
Eigenlijk doe ik maar wat. Leven met mijn gezonde verstand, het geloof in
dingen. Met de vele connecties die mijn brein maken. Niet dat ik weet of het
effect heeft. Eten volgens bepaalde richtlijnen. Een ratjetoe van richtlijnen
die ik zo’n beetje bij elkaar gegoogled heb. Sporten als een bezetene, veel
lezen, rust. Dagelijks Copaxone spuiten, de werking daarvan is tenminste wel
uitgebreid onderzocht. Op de grote getallen moet het één derde van het aantal
terugvallen tegengaan. Maar of het voor mij persoonlijk zo werkt weet ik
natuurlijk nooit.
Of
het verder helpt mijn manier van leven? Ach, ik doe maar wat. Zolang het goed
gaat, gaat het goed.
Mooi geschreven jol. Je doet het prima :-D tot gauw mer
BeantwoordenVerwijderen