Solidariteit

Zit ik te lezen in Nieuwslijn, het lifestyle magazine van het Nationaal MS-fonds, flikker ik er mijn halve kopje koffie overheen. Jan wil gelijk al helpen om het op te ruimen, maar geïrriteerd schiet ik zelf overeind voor de keukenrol. Zelf doen, als een eigenwijze peuter. Dan vraag ik me ondertussen af hoeveel nieuwslijnen er niet onder de omgestoten kopjes koffie zullen zitten. Dat vind ik dan weer grappig. Is het niet misschien, noem het galgenhumor. Onhandig, was ik misschien altijd al wel trouwens. Terwijl ik verder lees, schade valt mee, laat Jan een hele stapel glazen schaaltjes kapot vallen op het aanrecht. Kijk, dat noem ik nou solidair zijn. En nee, ik help niet met opruimen.

Mijn trainingsrondje moest ik vanochtend alleen doen. Afgelopen woensdag had ik vrij veel last van mijn benen, dus ik heb er niet zoveel vertrouwen in vandaag. Daar had ik gelijk in, het gaat niet gemakkelijk. Wel loop ik dit keer zonder wandelpauzes, dus dat is weer een meevaller. Maar het tempo is laag, heel laag. Zware benen. Ik bedenk of het nog wel leuk is, nog wel te doen. Moet ik het nog wel blijven doen? Ja dus, zolang er nog wat te kiezen valt, is er niks te kiezen. Gewoon gaan. Het beroerde van MS is dat je alles wat lastiger wordt, moet blijven doen. Als je dat niet doet ben je het kwijt. Wanneer je alles wat lastig gaat vermijdt wordt het er net zo goed niet leuker van. En ja, ik word nog steeds blij van lopen. Na de training meestal blijer dan daarvoor. In de verte zie ik twee hardloopsters uit een zandpad komen. Eerst denk ik nog dat het wel meevalt hoe snel ze uitlopen. Maar al snel verdwijnen ze als stipjes in de verte. En ik, ik zwoegde voort. Het brengt me niet eens meer van mijn stuk, verschil moet er zijn. Zo ben ik op het einde van mijn loopje al weer helemaal vervuld met blije gedachtes, als ik achter me iemand hoor lopen. Ik denk dat ik ingehaald ga worden door een andere loper, maar dat is niet zo. Zijn het dan mijn eigen voetstappen? Ik blijf toch echt wat achter me horen, maar wordt niet ingehaald. Vreemd! Op de rotonde zie ik dat het iemand is die op zijn gemakje achter me wandelt. Haalt me maar niet in denk ik, uit een stukje solidariteit. Ach ja, wat maakt het uit. Best knap eigenlijk, hardlopen in wandeltempo.