Zomertijd

Vorige week was ik bij mijn MS-verpleegkundige. “Je ziet er goed uit, mag ik dat zeggen?”, zei ze,  “ik zou bijna zeggen behoorlijk afgetraind.” Kijk dat soort dingen mogen gezegd worden. Daar word ik blij van. Afgetraind…. het goede woord. Het zou me haast trots maken. Maar ik weet dat trots niet op zijn plaats is. Daarvoor heeft het leven met MS me genoeg nederigheid geleerd. Niets, maar dan ook niets hebben we te zeggen over onze gezondheid. Ja, je kan een beetje je best doen. Of heel erg je best. Gezond eten, in beweging voor zover dat gaat. Maar alleen je best doen helpt niet iedereen genoeg. Maar het gaat dus goed. Wel. Zonder mitsen en maren. Of zonder ‘naar omstandigheden’.

Heerlijk dat het weer zomertijd is. Ik krijg zoveel meer energie van dat uurtje langer licht. Nu is het natuurlijk ook prachtig weer de laatste tijd, dat maakt het helemaal goed. Wat beweging betreft sla ik misschien haast een beetje door. Lopen, sportschool, fietsen het kan haast niet genoeg zijn. Maar zolang het gaat, gaat het en geniet ik ervan. Ik ben bijna weer geneigd om een hele opsomming te maken van al mijn sportmomenten de hele week door. Alsof ik het nodig heb om zelf nog eens te zien dat het wel heel veel is.

Vanochtend weer training met de groep. Met het inlopen stop ik al wat eerder. Anders heb ik mijn kruit al verschoten, voordat we zelfs maar echt beginnen met de training. De loopscholing en de oefeningen kan ik wel gewoon mee doen. Bankje vasthouden en vervolgens zijdelings met twee benen eroverheen springen sla ik veiligheidshalve maar over. Mijn 80-jarige trainingsgenoot waagt zich hier wel aan en redt dit wonderwel! Vervolgens pas ik het programma van de training wat aan. De afstanden die ik loop zijn wat korter dan de meesten lopen. Dan doen we een tabata.  Acht keer 10 seconden wandelen, 20 seconden op snelheid. Dit gaat me heel goed af. De afwisseling van rust en inspanning werkt goed voor mij. Daarna doen we nog wat heuveltjes. Mijn tempo is constant. Niet al te snel dus. Waar anderen een langere afstand pakken, blijf ik mijn kleine rondje lopen.

Mijn schoenen zien er niet uit overigens. Zelfs van het nieuwste paar zijn de zolen van de voorkant helemaal afgesleten. Tegenwoordig is het niet alleen mijn linkerschoen, maar blijft ook de rechter niet vrij van slijtage. Toch maar weer een stukje zool onder laten plakken dan. Ach ja de benen zijn soms wat zwaar, maar verder is het licht. Meer dan dat uurtje van de zomertijd!